Επιστολή του δικηγόρου ΓΡΗΓΟΡΗ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗ
στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 25/05/2002
Διάβασα με έκπληξη, πρόσφατα στην «Ε» ότι ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος... «άστραψε και βρόντησε» εναντίον του προέδρου του ΣΥΝ κ. Νίκου Κωνσταντόπουλου γιατί, κατά την επίσκεψή του στο Ναύσταθμο, την Κυριακή της Λαμπρής, δήλωσε ότι «στην έννοια του Πάσχα συνεορτάζουμε την άνοιξη και τη δημιουργία».
«Αγανάκτησε» δε ο αρχιεπίσκοπος και δήλωσε ότι: «...Αυτά τα λένε οι ειδωλολάτρες» και ακόμη ότι: «... Είναι ευτύχημα ότι ο ελληνικός λαός έχει στο πετσί του την (χριστιανική) πίστη του, που είναι συνυφασμένη με τις παραδόσεις του τόπου μας»... κ.λπ.
1. Η θρησκευτική πίστη για να είναι πράγματι πίστη και όχι καταναγκασμός, πρέπει να είναι απόρροια εγκεφαλικής επεξεργασίας και ελεύθερης επιλογής, επομένως να είναι προϊόν της λογικής των πιστών και όχι της ασύνειδης καταγραφής της στο «πετσί» τους.
2. Η χριστιανική πίστη λοιπόν, δεν μπορεί να έχει σχέση με το «πετσί» των Ελλήνων, γιατί, τότε, θα πρέπει να θυμηθούμε -και να παραδεχθούμε- ότι προϋπήρξαμε πολλές χιλιάδες χρόνια Έλληνες χωρίς να είμαστε χριστιανοί και, επομένως, (θα έπρεπε να), είμαστε στο «πετσί» μας πρώτα Έλληνες και κατόπιν χριστιανοί (εκόντες - άκοντες).
3. Η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας ουδέποτε υπήρξε ειδωλολατρική. Πρόκειται για θρησκεία καταγεγραμμένη σε κείμενα υψηλού κύρους, ήθους και διανοίας («Θεογονία» Ησιόδου, ομηρικά έπη, ορφικοί ύμνοι, κείμενα Ερμή και Τρισμέγιστου κ.λπ.), με υψηλής ποιότητος (εξωτερική) κοσμοθέαση και (εσωτερική) ενδελέχεια και, επιπλέον, ήταν πλήρως απαλλαγμένη από μισαλλοδοξίες, φανατισμούς, αιρέσεις και «κολάσεις»...
Γι' αυτό, άλλωστε, οι μετέχοντες αυτής, δηλαδή οι «πιστοί» της, ανεδείχθησαν στους κατ' εξοχήν σκεπτομένους και φιλοσοφημένους ανθρώπους όλων των εποχών και δεν υπήρξαν ποτέ «ποίμνιο» και «πτωχοί τω πνεύματι»...
4. Στα τελετουργικά στοιχεία της θρησκείας των αρχαίων Ελλήνων υπήρχε σειρά εορτών προς τιμήν της άνοιξης και της αναγέννησης της φύσης, προσωποποιουμένων στον Διόνυσο και τον Ορφέα, οι οποίες ήταν πάνδημες και περιελάμβαναν εντυπωσιακές τελετουργίες.
Η ηγεσία της χριστιανικής Εκκλησίας, αφ' ότου αυτή αναγορεύθηκε, «εκ των άνω», σε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής (και μετέπειτα «Βυζαντινής») αυτοκρατορίας, στην μισαλλόδοξη προσπάθειά της να εξουθενώσει την αρχαία ελληνική θρησκεία, δεν δίστασε να «εντάξει» στις χριστιανικές τελετουργίες τις περισσότερες από τις σημαντικές εορτές της (με την ίδια «λογική» που έκτιζε τις εκκλησίες της -όπου μπόρεσε- επάνω ή μέσα στα θεμέλια των αρχαίων ναών, αφού προηγουμένως «φρόντιζε» να τους καταστρέψει συστηματικά και αμείλικτα... -[Διάταγμα αυτοκράτορος Θεοδοσίου (το περίφημο «Ες γην φέρειν»...), Απαγόρευση Ολυμπιακών Αγώνων, κλείσιμο φιλοσοφικών σχολών από τον Ιουστινιανό κ.λπ.].
Επειδή λοιπόν ο ελληνικός λαός δεν ήταν διατεθειμένος να απεμπολήσει την πάτρια θρησκεία του, τα ήθη και τα έθιμά του «αυτόματα», πέρα από τους απάνθρωπους νόμους που επεβλήθησαν, τις άπειρες βιαιότητες, αυθαιρεσίες και εγκλήματα που συνέβησαν προκειμένου να... «πεισθούν» οι Έλληνες και να αλλαξοπιστήσουν (η αντίσταση του ελληνικού λαού υπήρξε ηρωική, πεισματική και μακραίωνη, αλλά άνιση και «επιμελώς αποσιωπούμενη»...), η χριστιανική εκκλησιαστική εξουσία αντελήφθη ότι έπρεπε να προσαρμόσει τις αρχαίες εορτές στις δικές της, οικειοποιούμενη τα τελετουργικά τους στοιχεία, ώστε ο απλός πολίτης της αυτοκρατορίας να αισθάνεται ότι υπήρξε «ομαλή συνέχεια» στην εναλλαγή των θρησκειών.
Επομένως, όταν ομιλούμε για τελετουργίες που είναι «συνυφασμένες με τις παραδόσεις του τόπου μας», όπως λέγει ο αρχιεπίσκοπος, ας μην υποκρινόμαστε ότι αυτές είναι αποκλειστικά χριστιανικές, γιατί είναι συνυφασμένες με τον ελληνικό λαό και τις παραδόσεις του, εκατοντάδες έως και χιλιάδες χρόνια πριν από την επικράτηση του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας και, απλώς, «προσαρμόστηκαν» κατ' ανάγκην...
Αυτή η, εκ προθέσεως, «σύζευξη» παραδοσιακών εορτών αλλά και εθνικών επετείων με θρησκευτικές χριστιανικές εορτές (για φανερούς και ευνόητους λόγους...) είναι χαρακτηριστική στην περίπτωση της Εθνικής Επαναστάσεως του 1821, η οποία, ενώ είναι γνωστό ότι είχε εκραγεί πολύ πριν από την 25η Μαρτίου 1821, εν τούτοις επιβλήθηκε ο (συν)εορτασμός της κατά την ημερομηνία αυτή, προκειμένου να «συμπίπτει» με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
[Αλήθεια, γιατί η ηγεσία της χριστιανικής Εκκλησίας της Ελλάδος δεν έχει εντάξει ακόμη στο πάνθεον των αγίων της (έστω των οσίων της...) τον κληρικό-μάρτυρα και ήρωα της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 Αθανάσιο Διάκο (αλλά και τον Παπαφλέσσα και τον Σαλώνων Ησαΐα κ.ά.), όταν έχει «αγιοποιηθεί» ακόμη και ο Νεκτάριος της Αίγινας... Μήπως ήταν περισσότερο του «δέοντος» Ελληνες απ' ό,τι χριστιανοί και εκείνο το ηρωικό: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε' να πεθάνω» παραπέμπει πολύ μακριά;].
5. Οσον αφορά τον κ. Νίκο Κωνσταντόπουλο, καθά θα κάνει ο αρχιεπίσκοπος να μην τον «πιάνει στο στόμα του»... όχι μόνο γιατί πρόκειται για έναν Ελληνα πολιτικό ηγέτη αποδεδειγμένου κύρους, ήθους, διανοίας, εντιμότητας και πατριωτισμού, αλλά και γιατί οι ιδιότητές του αυτές έχουν δοκιμασθεί και αποδειχθεί σε καιρούς δύσκολους, μέσα από βασανιστήρια, στρατοδικεία, φυλακές και εξορίες.
Όταν, δηλαδή, ο νυν αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος «σπούδαζε» (κατά τη γνωστή δήλωσή του...) υπό την σκέπη των «Ελλήνων Χριστιανών» δικτατόρων της 21ης Απριλίου, (Παπαδόπουλος, Ιωαννίδης κ.λπ.), αποδεδειγμένης μεν χριστιανικότητος αλλά και αποδεδειγμένης -και με το αίμα των Κυπρίων αδελφών μας- προδοτικής διαγωγής και συμπεριφοράς για την δημοκρατία και την ελληνική μας πατρίδα... (ή μήπως διαφωνεί ο αρχιεπίσκοπος;).
«Κρείττον σιγάν», λοιπόν, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες πρόγονοί μας.
