27 February 2011

Θύραθεν Ων




Πόσο ανήθικος είμαι που 
αντί να θρησκεύομαι σκέφτομαι:
τη λύσσα των "εθνικών" στον καιρό του Νέρωνα,
τα μοναχικά φλογισμένα βουλγάρικα μάτια
οδηγούς κάθε 99 σβησμένων
- προς δόξαν Θεού! -
στον καιρό του Βουλγαροκτόνου,
τη μανία του Ισλάμ στης Xίου τη σφαγή
και πιο πρόσφατα στων Αρμενίων τον αφανισμό,
τον φορατζή του εβραϊκού αίματος Χίτλερ,
μα και τον Ισραηλινό
το σύγχρονο χασάπη του Παλαιστίνιου λαού;


Πόσο ανήθικος είμαι
που αντί για Θεό σκέφτομαι:
έναν Κρόνο να καταπίνει τα μωρά τα δικά του,
έναν Βάαλ να καταβροχθίζει τα μωρά των πιστών του
ένα Θεό βασανιστή των κάθε λογής Ιώβ του
τον ίδιο που αργότερα θα δώσει για σφαγή το γιο του
αφού πριν τον γλιτώσει απ' το σπαθί του Ηρώδη
με τη σφαγή χιλιάδων γιων αλλονών.


Πόσο ανήθικος είμαι
που αντί για του Θεού τη λατρεία -με επιτήδευση και μεταρσίωση-
θαρώ πως τ' ανθρώπου η πορεία
είν' αυτή που χρειάζεται στήριξη:
με λιτότητα αντί για πομπώδη άμφια
με απλότητα αντί για στομφώδη κενολογήματα
και με συναίσθηση πως:
η μόνη σωτηρία τ' ανθρώπου είναι ο Άνθρωπος.


Κ.Β.
Αύγουστος 1988

26 February 2011

Ο άγιος Γεδεών δεν θέλει το καρναβάλι, βρεεε!

Από την Εφημερίδα «Ελεύθερη Θράκη» (16/02 /2004)

Αντίθετη στην παρέλαση καρναβαλιών η Μητρόπολη Αλεξ/πολης


Σε σύσκεψη που έγινε την παρελθούσα Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου στο Επισκοπείο, υπό την προεδρία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Ανθίμου και με την συμμετοχή των ιεροκηρύκων της Ιεράς Μητροπόλεως και των εφημερίων ιερέων των ενοριών της Αλεξανδρουπόλεως και των προαστείων αυτής, ελήφθη η εξής απόφαση, επί του τεθέντος υπό πολλών Χριστιανών μας θέματος της διοργανώσεως υπό του Δήμου Καρναβαλικών εκδηλώσεων στην πόλη μας.

Ο ιερός κλήρος της τοπικής Εκκλησίας μας:
  • Εκφράζει την απόλυτη διαφωνία του για την διοργάνωση καρναβαλικών εθίμων στην Αλεξανδρούπολη, που άρχισαν πέρυσι δειλά με την υποστήριξη του καρναβαλιού της Ξάνθης, και τώρα εξελίσσονται εντονώτερα.
  • Υπενθυμίζει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία υπήρξε ανέκαθεν αντίθετη στις εκδηλώσεις αυτές, που αποτελούν κατάλοιπα ειδωλολατρικών εορτών, και οι οποίες νοθεύουν το περιεχόμενο του ιερού Τριωδίου, το οποίον αποτελεί την απαρχή για τον κατάλληλο εορτασμό του Πάσχα.
  • Έχει την άποψη ότι οι καρναβαλικές εκδηλώσεις είναι παντελώς ξένες προς τον χαρακτήρα και την φήμη της Αλεξανδρουπόλεως, αφού θεωρείται μια πόλη με αξιοπρέπεια, με σοβαρότητα, με πολιτισμό, με ορθόδοξη παράδοση, με παιδεία και με καλές κοινωνικές ισορροπίες.
  • Επισημαίνει πως εάν κάποιες πόλεις διοργανώνουν έντονο εορτασμό του καρναβαλιού, με σκοπούς κυρίως εμπορικούς, στο τέλος οι κοινωνικές και ηθικές συνέπειες από όλη αυτή την διαδικασία είναι οδυνηρές για πολλά κυρίως νεαρά άτομα.
  • Παρακαλεί και προτρέπει τους αγαπητούς εκπαιδευτικούς της πρωτοβαθμίου και δευτεροβαθμίου εκπαιδεύσεως της πόλεώς μας, καθώς και τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, να αποτρέψουν τα παιδιά μας από την συμμετοχή σε παρέλαση και χορούς καρναβαλιού, για να αποφύγουν δυσάρεστες συνέπειες στις τρυφερές ψυχές τους, τις ψευδαισθήσεις για την ζωή και τις οποιεσδήποτε αθέλητες προκλήσεις.
  • Παρακαλεί τον κ. Δήμαρχο Αλεξανδρουπόλεως και το Δημοτικό Συμβούλιο να αναθεωρήσει την απόφασή του για του χορούς και την παρέλαση και να περιορισθεί ο εορτασμός στην Πλατεία της Ακαδημίας, όπως και κατά το παρελθόν έτος.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθιμος έκαμε την ακόλουθη δήλωση:

«Ο αρχηγός της πίστεώς μας Κύριος Ιησούς Χριστός, η Θεοτόκος Παναγία Μητέρα Του, ο προστάτης μας άγιος Νικόλαος και οι άλλοι άγιοί μας, μας χαρίζουν ένα μεγάλο δώρο, εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια. Μας προφύλαξαν από πολέμους, από σεισμούς, από πλημμύρες, από ανεμοθύελλες, από χιονοθύελλες, από τρικυμίες, από πυρκαϊές, από επιδημίες και από άλλες συμφορές.

Ας μη προκαλούμε λοιπόν τη θεία Βουλή Του, με πράξεις αντίθετες στην χριστιανική πίστη μας. Ελάτε να ζήσουμε τούτη την περίοδο του Τριωδίου με την ανείπωτη χαρά της πίστεως, της μετανοίας, της αγάπης και των καλών έργων.

Καλή Σαρακοστή. Ευλογημένο το Πάσχα Κυρίου».
Εγώ καταλαβαίνω από τα λόγια του μητροπολίτη ότι τις επιδημίες, τους πολέμους, τους σεισμούς και τους καταποντισμούς τους προκαλεί ο "θεός της αγάπης", ο οποίος σκοτώνει, πνίγει, καίει, καταπλακώνει κτλ. ανθρώπους, επειδή κάνουν καρναβάλια και άλλα που δεν αρέσουν στο μητροπολίτη.

Αρκεί αυτή η υπενθύμιση για να ξέρουμε ότι μόνο με απειλές και τρομοκράτηση μπορούν να σταθούν στην κοινωνία οι παπάδες και να συνεχίσουν να εισπράττουν την αργομισθία τους από το κράτος.

Άραγε η Ragazza στη φωτογραφία με τα αγγελικά φτερά ανήκει στη νεολαία του "Αγίου Γεδεών"; Αν όχι, να την γράψουμε μέλος, θα χαρεί και ο μητροπολίτης...
 (Κείμενα από το http://apollonios.pblogs.gr/)

25 February 2011

Καταλήψεις γιατρών

του Χαράλαμπου Μουτσόπουλου,
καθηγ. Πανεπ. Αθηνών, ΒΗΜΑ, 20/2/2011


Η συνδικαλιστική ηγεσία των γιατρών είναι σε θέση μάχης. Αγωνίζεται λυσσαλέα να διατηρηθεί το «σύστημα» που εξέθρεψε τη διαφθορά, τη διαπλοκή και τις τριτοκοσμικές συνθήκες αντιμετώπισης του πάσχοντος. Ανθίσταται στη δημιουργία του φορέα για την παροχή πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Δηλώνει ότι απορρίπτει το νομοσχέδιο που ετοίμασε το υπουργείο γιατί είναι, λέει, προχειρογραμμένο.

Ποια είναι η αλήθεια; Απλά, οι κατέχοντες δεν θέλουν να μοιραστεί η πελατειακή πίτα. Θέλουν ομήρους τους ασθενείς, έτσι ώστε να προσπορίζονται όσο μπορούν περισσότερα οικονομικά οφέλη. Δεν τους καίγεται καρφί αν ένας άρρωστος χρειάζεται μήνες για να του παρασχεθούν ιατρικές υπηρεσίες ή να παραγγελθούν και να εκτελεσθούν ιατρικές εξετάσεις. Είχαν το θράσος οι αρχισυνδικαλιστές, να απειλήσουν με διαγραφή από τον Ιατρικό Σύλλογο συναδέλφους που εξυπηρέτησαν πάσχοντες κατά τη διάρκεια των «αγώνων» τους. Λησμόνησαν βέβαια οι «αγωνιστές» να ασκήσουν την ίδια εξουσία έναντι εκείνων των επίορκων συναδέλφων που φέρονται βασίμως να διέπραξαν τρανταχτά ηθικά ή και ποινικά κολάσιμα αδικήματα. Κάθε βδομάδα ο Τύπος βρίθει τέτοιων περιπτώσεων.

Κρύβεται η συνδικαλιστική ηγεσία πίσω από το δάχτυλό της νομίζοντας ότι δεν είναι γνωστό, σε όλους, ότι ο χώρος παροχής ιατρικών υπηρεσιών στη χώρα μας είναι βαριά άρρωστος. Δεν ξέρουν άραγε ότι όλη η κοινωνία βοά πως ο κλάδος μας συνετέλεσε ουσιαστικά στην οικονομική κατρακύλα της χώρας; Πώς; Με την τεράστια φοροδιαφυγή, την αλόγιστη υπερσυνταγογράφηση, τη συστηματική υπερτιμολόγηση υλικών και εξοπλισμών, αλλά και τις βαθιά ανήθικες πρακτικές, όπως αυτές της ενθυλάκωσης ποσοστών επί εξετάσεων και χειρουργικών πράξεων που παραγγέλνει ο θεράπων ιατρός και από τις υπερτιμολογήσεις υλικών που χρησιμοποιεί για τη θεραπεία του ασθενούς. 

Στον αγώνα τους συμμετέχουν και οι λεγόμενες αριστερές δυνάμεις, αυτές που θα έπρεπε να αγωνίζονται, με κάθε μέσο, να εξυγιάνουν τον χώρο! Ποιος φταίει για την κατάντια των γιατρών που καταλαμβάνουν υπουργεία, φωνασκούν σαν πωλητές της λαχαναγοράς, διαπληκτίζονται σαν ποδοσφαιρόφιλοι οπαδοί; Πολλοί και πολλά, αλλά ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουμε εμείς οι δάσκαλοί τους. Φαίνεται ότι στη διάρκεια της εκπαίδευσής τους δεν τους περάσαμε τα απαραίτητα μηνύματα για το λειτούργημα του γιατρού. 

Αν τους είχαμε αναπτύξει το αίσθημα ευθύνης και ευαισθησίας για τον πάσχοντα δεν θα συνταγογραφούσαν δημόσια, ενώ καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, και στο πόδι χωρίς να εξετάζουν τον ασθενή και χωρίς να ελέγχουν αν τα φάρμακα που συνταγογραφούν είναι αποτελεσματικά. Αν τους είχαμε επιτυχώς εμπνεύσει την κοινωνική ευθύνη του γιατρού δεν θα σκέπτονταν με κριτήρια ιδιωτικού πλουτισμού αλλά με τα ιπποκρατικά κριτήρια του κοινωφελούς επαγγελματισμού. Αν τους είχε εμπεδωθεί η δυαδική αλληλεπίδραση γιατρού- ασθενούς δεν θα τους επέτρεπε η συνείδησή τους να απεργούν και, πολύ περισσότερο, να εκτρέπονται στη συμπεριφορά τους, μιμούμενοι, σε ώριμη ηλικία, ομαδούλες αναρχικών των Εξαρχείων! Λίγη ντροπή αν υπήρχε πολλά θα ήταν καλύτερα στον τόπο μας!



του Γεωρ. Ελευθερίου, αγγειοχειρουργού
και Γ.Γ. του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών

Προκαλεί θλίψη και έκπληξη η θέση του επίτιμου καθηγητή και ακαδημαϊκού κ. Χ. Μουτσόπουλου, που στην δύση της σταδιοδρομίας του, έχοντας, ως εκ της ιδιότητάς του, του καθηγητού Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκού, μεγάλο μέρος των ευθυνών για τον τρόπο άσκησης της ιατρικής και κυρίως για την ιατρική εκπαίδευσηστη χώρα μας, εμφανίζεται με άρθρο του της περασμένης Κυριακής στην εφημερίδα Σας, ως υπερασπιστής και τιμητής μιας πολιτικής που εξαθλιώνει τους έλληνες ασθενείς και αποδομεί πλήρως την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας στον τόπο μας.

Μέσα από σκόπιμες γενικεύσεις, προσπαθεί να παραπληροφορήσει τους Έλληνες για τους πραγματικούς λόγους των απεργιακών κινητοποιήσεων των γιατρών, φτάνοντας στο σημείο να συκοφαντεί και να παραβαίνει τους στοιχειώδες κανόνες της ιατρικής δεοντολογίας.

Θα πρέπει να αντιληφθεί ο κ. Καθηγητής ότι σε θέση μάχης δεν είναι η συνδικαλιστική ηγεσία των γιατρών, αλλά το σύνολο των συναδέλφων του- με τους οποίους προφανώς δεν έχει καμία επαφή- όπως απέδειξε η συμμετοχή των ιατρών τόσο στις απεργίες όσο και στην πορεία που έγινε την ημέρα ψήφισης του Νόμου, πορεία στην οποία συμμετείχαν για πρώτη φορά 5000 γιατροί της Αθήνας.

Παραπληροφορεί ισχυριζόμενος ότι αντιστεκόμαστε στην δημιουργία του ενιαίου φορέα υγείας θέλοντας ομήρους τους ασθενείς, ενώ είναι γνωστό σε όλους ότι οι γιατροί τασσόμαστε υπέρ του ενιαίου φορέα υγείας και υπέρ της ελεύθερης επιλογής ιατρού από τους ασθενείς. Για να γίνουν όμως αυτά, η πολιτεία πρέπει να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς αμοιβές για τους γιατρούς και όχι μισθούς πείνας των 600 ευρώ, που αντιστοιχούν σε ελάχιστες επισκέψεις στο ιατρείο του κ. Καθηγητή.

Συκοφαντεί όλο το ιατρικό σώμα όταν ισχυρίζεται ότι δεν μας καίγεται καρφί για τους ασθενείς μας, πολλώ μάλλον που καθημερινά δίνουμε μάχη για την υγεία του Έλληνα Πολίτη στο ΙΚΑ, στο ΕΣΥ και στα ιδιωτικά μας ιατρεία με εξευτελιστικές αμοιβές των 20 ευρώ την επίσκεψη, ποσό που αντιστοιχεί σε κλάσμα του κόστους επίσκεψης στο ιδιωτικό ιατρείο του.

Αναφέρει ανακριβώς ο κ. Καθηγητής στο παραπάνω δημοσίευμα, ότι τάχα ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών απείλησε συναδέλφους με διαγραφή, όταν γνωρίζει ότι οι αρμοδιότητες του Διοικητικού και Πειθαρχικού Συμβουλίου των ΙΣ είναι σαφείς και συγκεκριμένες, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία του 1955 – ένα νομοθετικό κείμενο που οι κυβερνήσεις πεισματικά αρνούνται να εκσυγχρονίσουν- , νομοθεσία την οποία εφαρμόζει παγίως, καισε κάθε αδιακρίτως περίπτωση επίορκου συναδέλφου.

Με το αχαρακτήριστο αυτό άρθρο του, ο κ. Κσθηγητής επιχειρεί να μετακυλήσει το βάρος της οικονομικής κατάρρευσης στους Έλληνες γιατρούς και ξεχνά να αναφερθεί σε όλους εκείνους που είχαν την ευθύνη της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Ξεχνά τις δικές του ευθύνες που ως καθηγητής και διευθυντής μεγάλης κλινικής συμμετείχε στην διαχείριση προμηθειών και κοστολόγησης φαρμάκων και υλικών, ξεχνά επίσης να αναφέρει τις δικές του ευθύνες που ως καθηγητής σιωπούσε όταν έπρεπε να φωνάζει και τώρα φωνασκεί όταν θα έπρεπε να σιωπά. Γιατί άραγε όταν ήταν σε θέσεις εξουσίας δεν κατάγγειλε αυτούς που έκλεβαν την περιουσία του Έλληνα Πολίτη;

Ποτέ δεν είναι όμως αργά. Σύντομα ελπίζουμε ότι θα τον καλέσει ο κ. Εισαγγελέας να καταθέσει επώνυμα ποιοι είναι αυτοί που, όπως αναφέρει στο άρθρο του, λήστεψαν το σύστημα. Αν δεν το κάνει θα περάσει στην συνείδηση του Έλληνα γιατρού και της Ελληνικής Κοινωνίας ως κοινός συκοφάντης. Επιτέλους! Ο Έλληνας Πολίτης έχει κουρασθεί από γενικεύσεις. Αν γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις ο ακαδημαϊκός κ. Μουτσόπουλος τον προκαλούμε να τα καταγγείλει και όχι να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη με γενικεύσεις και αοριστίες, συκοφαντώντας τους συναδέλφους του.

Ποιος φταίει άραγε για την κατάντια της άσκησης της ιατρικής ; Σίγουρα μεγάλο μερίδιο της ευθύνης έχετε εσείς οι «δάσκαλοί» μας που εθίσατε την Ελληνική Κοινωνία στον νεποτισμό, στην παραοικονομία, στην αναξιοκρατία, στην οικογενειοκρατία. Εσείς που δείξατε εγκληματική αμέλεια όσον αφορά στην εκπαίδευση των φοιτητών σας. Όλοι όσοι από σας κάνατε χρήση του πανεπιστημιακού σας τίτλου για προσωπικό πλουτισμό και μόνο.

Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και απαιτούν απάντηση: Γιατί και προς πιό όφελος, αίφνης σήμερα, μετά από σιωπή και πλήρη αδιαφορία για τους συναδέλφους μας και τη μάχιμη ιατρική, υπερασπίζεστε κ. Καθηγητά μία πολιτική που γνωρίζει καλά ότι οδηγεί το σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας σε κατάρρευση, ενώ συγχρόνως καλλιεργεί την παραοικονομία στα ιδιωτικά ιατρεία;

Η μεγάλη πλειοψηφία τωνΕλλήνων γιατρών κ. Ακαδημαϊκέ με αίσθημα ευθύνης καθημερινά δίνει την μάχη για την Υγεία του Ελληνικού Λαού κάτω από απαράδεκτες συνθήκες και με αμοιβές που είναι οι χαμηλότερες της Ευρώπης. Ίσως αυτό δεν το γνωρίζετε.

Η ιατρική κοινότητα, αλλά και η Ελληνική Κοινωνία κ. Μουτσόπουλε θα περίμενε από εσάς, τώρα που είστε στην δύση της σταδιοδρομίας σας, να είχατε το θάρρος να ζητήσετε συγνώμη για αυτά που κάνατε, αλλά και για όσα δεν κάνατε, προκειμένου η αποχώρησή σας από την ενεργή ιατρική να άφηνε μία γόνιμη παρακαταθήκη για τους νεώτερους από εμάς. Κλείνω το σχόλιο αυτό ακριβώς με τον τρόπο που κλείνετε το δικό σας: «Λίγη ντροπή αν υπήρχε πολλά θα ήταν καλύτερα στον τόπο μας».




24 February 2011

Κρυμμένο αλκοόλ στην Kόκα-Kόλα


Ένας μουσουλμάνος, κάτοικος στο Ισραήλ, υπέβαλε μήνυση κατά της θυγατρικής της εταιρίας Κόκα-Κόλα και ζητάει αποζημίωση 33 εκατ. $, επειδή στο αναψυκτικό που αγόραζε όλα αυτά τα χρόνια περιέχεται αλκοόλ.

Μόλις πρόσφατα αποκαλύφθηκε το μυστικό της σύνθεσης αυτού του ποτού που κρυβόταν για 125 χρόνια. Ο ιστότοπος thisamericanlife.org έγραψε ότι σε άρθρο μιας παλιάς αμερικάνικης εφημερίδας αναφέρεται η σύνθεση της Κόκα-Κόλα και σ' αυτή συμπεριλαμβάνεται κάποια μικροποσότητα αλκοόλ.

Ο μουσουλμάνος μηνυτής έπινε, λέει, όλα αυτά τα χρόνια το αναψυκτικό, όντας βέβαιος ότι ακολουθεί πιστά τις εντολές του Κορανίου. Τώρα «πέφτει από τα σύννεφα» μαθαίνοντας ότι όλη η μέχρι τώρα ζωή του ήταν ένα κύλισμα στο βούρκο της αμαρτίας, αφού έπινε μαζί με όλα τα σκουπίδια που περιέχει η Κόκα-Κόλα, και αλκοόλ.

Εννοείται ότι θα ακολουθήσουν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες όμοιες μηνύσεις, γιατί όλοι οι μουσουλμάνοι του Ισραήλ έπιναν επίσης Κόκα-Κόλα και θα πάνε σούμπιτοι στη μουσουλμανική κόλαση.
Προσωπικά αγνοώ αν ταυτίζεται αυτή η κόλαση με την αντίστοιχη των χριστιανών και των ιουδαίων, πάντως είναι αστειότατο κάθε μονοθεϊστική θρησκεία να έχει δικούς της νόμους και κανόνες, ενώ ο θεός είναι, όπως λένε, ένας... Ήδη οι αντιφάσεις μεταξύ των επιταγών αυτών των θρησκειών δείχνουν ότι καθένας μαγειρεύει το δικό του θεό, όπως τον βολεύει.

Παλιά ήταν εύκολο αυτό, γιατί οι άνθρωποι δεν έρχονταν σε επαφή με συνανθρώπους από άλλους λαούς, οπότε όλα εξελίσσονταν στο πλαίσιο της ομοιομορφίας. Τώρα με την διευρυνόμενη παγκοσμιοποίηση, όλα αυτά τα φούμαρα καταρρέουν, μαζί με καθεστώτα και θρησκευτικές αντιλήψεις... Γι' αυτό όλοι οι πνευματικοί διάδοχοι του Χριστόδουλου αναφέρονται διαρκώς  στην "καταραμένη παγκοσμιοποίηση", όπως έλεγε με επιτηδευμένο σπάσιμο στη φωνή και ο πνευματικός τους πατέρας!

Εγώ πάντως θα καταδίκαζα τον διαμαρτυρόμενο μουσουλμάνο σε αποχή από κάθε αναψυκτικό τύπου Κόλα και σε υποχρεωτική κατανάλωση μερικών καραφιών ούζου, τσικουδιάς ή Schnaps για να ξελαμπικάρει ολίγον!

23 February 2011

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη (1)

Στέλιος Α., 64 ετών, συγγραφέας, συν/χος ασφαλιστής, από την Αθήνα, έγγαμος, δύο παιδιά.


Από τη στιγμή που άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, στον οποίον ακουσίως είχα έρθει -όπως όλοι μας άλλωστε-, το περιβάλλον που ζούσα μύριζε μονίμως λιβάνι και η ατμόσφαιρα του φτωχικού σπιτικού μας στα Πατήσια ήταν πάντοτε κατανυκτική, ενίοτε δε και καταθλιπτική. Τα μοναδικά βιβλία που κοσμούσαν τη μικρή μας βιβλιοθήκη ήταν οι βίοι κάποιων πεθαμένων ανθρώπων που τους ονόμαζαν αγίους. Η προσευχή πριν από το φαγητό και τον ύπνο ήταν υποχρεωτική, όπως βέβαια και η νηστεία τις Τετάρτες και τις Παρασκευές, όπως και κατά τις περιόδους που επιτασσόταν από τας γραφάς.

Τα βράδια, το συνεχές μουρμούρισμα του παππού μας, που απήγγειλε ψαλμούς από τα «ιερά» του βιβλία, αποτελούσε τη συνηθέστερη βραδινή μας διασκέδαση. Οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, ήταν αυστηρά απαγορευμένη. Ο κυριακάτικος εκκλησιασμός θεωρείτο κατάσταση αυτονόητη και άνωθεν επιβεβλημένη. Πολλές φορές εκεί με έντυναν παπαδάκι και συμμετείχα ενεργά στην διεκπεραίωση του τελετουργικού, και η αλήθεια ήταν ότι αυτό μου άρεσε λιγάκι, επειδή έμοιαζε με παιχνίδι και έσπαζε κάπως τη μονοτονία της παθητικής παρακολούθησης της λειτουργίας.

Μεγαλώνοντας, η επαναλαμβανόμενη επίσκεψή μου στην εκκλησία κάθε Κυριακή και το ανιαρό και μονότονο νιαούρισμα των ψαλτών και των ρασοφόρων, άρχισαν να με κουράζουν και να μην μου προκαλούν το παραμικρό ενδιαφέρον. Πήγαινα υποχρεωτικά, λόγω συνήθειας, εξαναγκασμού και οικογενειακής παράδοσης. Στεκόμουν σε μια άκρη της εκκλησίας και περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω το «δι’ ευχών των αγίων πατέρων…», οπότε και εξερχόμουνα από αυτήν, ξεφυσώντας με ανακούφιση που το μαρτύριό μου είχε τελειώσει, γιατί πραγματικά, για μαρτύριο επρόκειτο.

Μέχρι τα δεκατρία μου χρόνια, πήγαινα μαζί με τον αδελφό μου και τη μητέρα μου και πάντοτε από τα μαύρα χαράματα. Από τότε όμως και μετά, μην αντέχοντας άλλο αυτήν την βασανιστική εμπειρία, πήγαινα μόνος μου, αλλά πολύ αργότερα από την έναρξη, για να μειώσω βέβαια σημαντικά το χρόνο της παρουσίας μου στη λειτουργία.

Όταν πήγαινα στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, με έστειλαν στο κατηχητικό, όπου όμως δεν «φοίτησα» για μεγάλο χρονικό διάστημα. Νιώθοντας ανία μέχρι θανάτου και αποφασισμένος να βάλω τέλος σε αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση, έκανα την επανάστασή μου και δεν ξαναπήγα, προφασιζόμενος αδιαθεσία, έλλειψη χρόνου και πολλά διαβάσματα.

Ένα άλλο θρησκευτικό έθιμο που με στενοχωρούσε, με έκανε να ασφυκτιώ και με εκνεύριζε αφάνταστα, ήταν αυτό της εξομολόγησης. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να κατανοήσω το νόημα της αναγκαστικής απολογίας μου για προσωπικά μου θέματα, σε κάποιον τύπο που κρυβόταν πίσω από ένα παραβάν. Το απέφευγα συστηματικά, ιδίως όταν ύστερα από την επίσκεψη στο γυμνάσιό μας ενός παπά, τον οποίον είχε επιστρατεύσει ο γυμνασιάρχης μας (ένας θρησκόληπτος μαθηματικός που τον είχαμε «βαφτίσει» Θεό!), για να μας εξομολογήσει, και του οποίου το μοναδικό ερώτημα σε όλα τα παιδιά ήταν, «μήπως παίζεις το πουλάκι σου;»

Τι σε νοιάζει, ρε ανώμαλε άνθρωπε, τι κάνουν παιδάκια δεκατεσσάρων ετών με το πουλάκι τους; Τι νόημα έχει η ερώτησή σου; Τι σε κόφτει εσένα αν παίζουν με το πουλάκι τους; Το θεωρείς αμαρτία, ή μήπως η ερώτησή σου αποσκοπεί αλλού; Ξέρεις κάτι; Αυτό που η θρησκεία σου μας το παρουσιάζει σαν αμαρτία, είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

Από τότε, δεν ξαναπάτησα βέβαια το πόδι μου σε εξομολογητή. Σιχάθηκα εντελώς τους ρασοφόρους και τις βλακείες τους, θα περνούσε όμως αρκετός καιρός ακόμα μέχρι τη στιγμή που θα τους διέγραφα οριστικά από τα κατάστιχά μου.

Οι νουθεσίες της μητέρας μου και του παππού μου (πατέρας δεν υπήρχε λόγω εγκατάλειψης της οικογένειας), απέβλεπαν στη δημιουργία δύο πιστών και θεοσεβούμενων ανθρώπων (είχα και έναν μεγαλύτερο αδελφό) που μοναδικός σκοπός στη ζωή τους έπρεπε να είναι το συνεχές σταυροκόπημα, η νηστεία και οι ψαλμωδίες. Το ευτύχημα ήταν ότι ο παππούς μου ξημεροβραδιαζόταν στην εκκλησία και η μητέρα μου εργαζόταν πολύ, οπότε εγώ, εκτός από τα μαθήματα του σχολείου, είχα το χρόνο, και κυρίως την ευχέρεια, να ασχοληθώ και με άλλα ζητήματα, τα οποία με γέμιζαν και με ευχαριστούσαν.

Έτσι, τις ώρες της απουσίας των, το παλιό μας ραδιόφωνο έπαιζε μονίμως μουσική, που ήταν εξοβελισμένη και αφορισμένη από τον παππού μας, ενώ τα βιβλία και τα περιοδικά που δανειζόμουνα κρυφά από φίλους και συμμαθητές μου, αντικαθιστούσαν τους βίους των αγίων. Το τι «Μικρός Ήρως», «Ταρζάν και Γκαούρ», «Μάσκα», «Μυστήριο», «Μίκυ Μάους», «Διάπλαση των Παίδων», «Κλασσικά Εικονογραφημένα» κι ένα σωρό ακόμα έντυπα της εποχής εκείνης παρήλασαν μπροστά από τα μάτια μου, δεν περιγράφεται.

Παραδέχομαι ότι η ανάγνωση εκείνων των απολαυστικών κόμικς και κειμένων, με οδήγησε στα ίχνη ενός άλλου κόσμου, εντελώς διαφορετικού από εκείνον που προσπάθησε να μου επιβάλει και να με κάνει να πιστέψω σαν τον μοναδικά πραγματικό, το οικογενειακό μου περιβάλλον. Όταν μάλιστα, μετά τα έντεκά μου, άρχισα να πηγαίνω κρυφά και στον κινηματογράφο, η αντίληψή μου για τον κόσμο άρχισε να αλλάζει σημαντικά.

Ο παππούς μου ονόμαζε τον κινηματογράφο «σατανογράφο», ήταν όμως τόσο μεγάλη η προσκόλλησή του στην εκκλησία και τόσο χτυπητή η αδυναμία του να αντιληφθεί τι ακριβώς γινόταν γύρω του (φρόντιζα βέβαια κι εγώ να παίρνω πάντοτε τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης), που δεν έμαθε ποτέ ότι εγώ ήμουν ένας από τους τακτικότερους επισκέπτες των σκοτεινών αιθουσών — διαφορετικά, αλίμονό μου!

Παρόλα αυτά, η πεποίθησή μου ότι υπήρχε κάποια ανώτερη δύναμη, που μας παρακολουθούσε και καθόριζε τις τύχες μας, ήταν κάπως δύσκολο να αμφισβητηθεί. Η πλύση εγκεφάλου, το θρησκόληπτο περιβάλλον και οι φοβίες που είχαν εμφυτεύσει στον εύπλαστο παιδικό εγκέφαλό μου, με είχαν καταστήσει άτομο εξαρτώμενο κατά κάποιο τρόπο από όλες αυτές τις ανοησίες. Δυστυχώς, την εποχή εκείνη, η προσκόλλησή μου στο άρμα της θεοκρατίας ήταν πολύ ισχυρή. Ο επηρεασμός μου από μια άκρως θρησκόληπτη, οπισθοδρομική και μοιρολατρική οικογένεια, δεν ήταν εύκολο να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη.

Η αντίστροφη μέτρηση, η αμφισβήτηση, άρχισε μια σημαδιακή Κυριακή στα δεκαεπτά μου. Είχα πάει, όπως έκανα σχεδόν κάθε Κυριακή, στην εκκλησία της γειτονιάς μου και παρακολούθησα εντελώς ανόρεχτα και μηχανικά τη λειτουργία. Στο τέλος και λίγο πριν το «δι’ ευχών», ανέβηκε στον άμβωνα ένας δεσπότης, ντυμένος με τα χρυσοποίκιλτα άμφιά του, και άρχισε να βγάζει έναν πύρινο λόγο για τους αμαρτωλούς πλουσίους και για τη ματαιότητα του πλουτισμού. «Μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης», φώναξε, τελειώνοντας ο δεσπότης, ενώ εγώ δεν έβλεπα την ώρα να βγω έξω για να συναντήσω τα φιλαράκια μου.

Βγαίνοντας έξω, αντίκρισα στο δρόμο ένα εντυπωσιακό αυτοκίνητο που βρισκόταν σταθμευμένο στο πλάι της εκκλησίας και πλησίασα κοντά του για να το θαυμάσω. Ήταν μια καταπράσινη MERCEDES 280 SE, με τον οδηγό της να περιμένει στη θέση του τον ευτυχή κάτοχο αυτού του πανάκριβου αυτοκινήτου, σε μια εποχή που η απόκτηση ιδιωτικού μεταφορικού μέσου ήταν άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους από όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Το χαστούκι που δέχτηκα, όταν διαπίστωσα ότι ο ιδιοκτήτης του ήταν ο ίδιος ο δεσπότης, ήταν πολύ ισχυρό. Είδα τον ρασοφόρο να βγαίνει από την πλαϊνή πόρτα του ναού και τον οδηγό να τσακίζεται να τρέξει να του ανοίξει την πίσω πόρτα. Προς στιγμήν τα έχασα. Βλέποντας έναν «πολέμιο» του πλούτου να ζει μέσα στη χλιδή, δυσκολευόμουν να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συνέβαινε.

«Πώς είναι δυνατόν», αναρωτήθηκα, «ο άνθρωπος που, πριν από λίγα μόλις λεπτά, μας προέτρεπε να μην πλουτίζουμε, να ακυρώνει με τη συμπεριφορά του τα λεγόμενά του, και μάλιστα με τόσο καταφανή και ξεδιάντροπο τρόπο;»

Το γεγονός εκείνο, εκτός από την τελεσίδικη απόφασή μου να μην ξαναπατήσω το πόδι μου στην εκκλησία, έμελλε να αποτελέσει και την απαρχή της αμφισβήτησής μου για ό,τι είχε σχέση με τη θρησκεία. Η ανακολουθία λόγων και έργων του δεσπότη, μου έδωσε το έναυσμα να αρχίσω να ερευνώ. Η ρήση των παπάδων «πίστευε και μη ερεύνα» μου φάνηκε τόσο γελοία, τόσο ανόητη, που αναρωτήθηκα για ποιο λόγο δεν είχα αρχίσει την έρευνα λίγο νωρίτερα.

Από τη μέρα εκείνη, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Διαβάζοντας ιστορία, φιλοσοφία, κοινωνιολογία, αλλά και όλους τους μεγάλους συγγραφείς της λογοτεχνίας, ο μύθος του Θεού και οι παιδαριώδεις ισχυρισμοί των εκπροσώπων της εκκλησίας για την ύπαρξή του, κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι. Ομολογώ ότι περισσότερο απ’ όλους με επηρέασαν οι Γάλλοι διαφωτιστές, οι οποίοι με βοήθησαν να κατασταλάξω στις αθεϊστικές μου απόψεις.

Η αντίληψη ότι στη ζωή χρειαζόμουν πολλά άλλα πράγματα, εκτός από κάποιον ανύπαρκτο Θεό, μου έγινε πεποίθηση. Κατάλαβα ότι ο αλληλοσεβασμός, η ηθική συγκρότηση του ατόμου και η φυσιολογική ζωή και συμπεριφορά του ανθρώπου, μπορούν να υπάρξουν θαυμάσια και χωρίς τις νουθεσίες, τις ανόητες δοξασίες και τις φοβέρες των φαιδρών εκπροσώπων των θρησκειών.

22 February 2011

100 χρόνια Χημεία

(ΑΛΚΗΣ ΓΑΛΔΑΔΑΣ, ΒΗΜΑ, 20/2/2011)

Το 2011 ανακηρύχθηκε Ετος Χημείας, καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια από την απονομή του Βραβείου Νομπέλ στη Μαρία Κιουρί. Το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών διοργανώνει πλήθος εκδηλώσεων με στόχο την ανάδειξη της διαδρομής και των προοπτικών της αποκαλυπτικής αυτής επιστήμης

Ο ΟΗΕ, αναγνωρίζοντας τα επιτεύγματα της Χημείας και τη συνεισφορά της στην ευημερία της ανθρωπότητας, ανακήρυξε το 2011 Διεθνές Ετος Χημείας. Η επιλογή της χρονιάς συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την απονομή του Βραβείου Νομπέλ Χημείας στη Μaria Sklodowska Curie, ενώ προσφέρει την ευκαιρία να εορταστεί παράλληλα η προσφορά των γυναικών στην επιστήμη. Και κατά σύμπτωση(;) ο πρώτος άνθρωπος που βρήκαμε να έχει καταγεγραμμένη ενασχόληση με τη Χημεία είναι γυναίκα.

Από την Ταπούτι στην Αλχημεία


Σε ένα κομμάτι ξεραμένου πηλού στη Μεσοποταμία του 2000 π.Χ., με χαρακτήρες σφηνοειδούς γραφής, αναφέρεται η Ταπούτι, μια επιστάτρια στο παλάτι που ασχολείτο με την απόσταξη λουλουδιών και άλλων αρωματικών ουσιών, όπως λάδι, μύρτο, βάλσαμο. Η Ταπούτι, αναφέρεται στην επιγραφή, φιλτράριζε, πρόσθετε νερό και επαναλάμβανε την απόσταξη ώσπου να πάρει αυτό που ήθελε.

Το 420 π.Χ. ο Δημόκριτος με την ατομική θεωρία του δίνει μεγάλη ώθηση κυρίως στη σκέψη γύρω από τη δομή των υλικών πραγμάτων και από τον 3ο αιώνα π.Χ. στην Αλεξάνδρεια έχουμε μια συγκέντρωση λαμπρών μυαλών που δεν είναι μόνο θεωρητικοί αλλά δουλεύουν με τα διάφορα μέταλλα και προσπαθούν να υλοποιήσουν τη θεωρία του Αριστοτέλη για τη μεταβαλλόμενη ισορροπία μετατοπίζοντας π.χ. την ισορροπία του χαλκού έτσι ώστε να φθάσει να γίνει χρυσός δημιουργώντας την έμμονη ιδέα της Αλχημείας.

Έτσι, ο 4ος αιώνας μ.Χ. βρίσκει στην Αίγυπτο, με πρωτεργάτες Ελληνες της περιοχής, όπως ο Ζώσιμος ο Ελλην, τους ανθρώπους να ασχολούνται πλέον με τη «Χυμεία». Δηλαδή, όπως την «όρισε» ο Ζώσιμος: Αγγελοι που ερωτεύθηκαν γυναίκες, κατέβηκαν εδώ στη Γη και τους δίδαξαν τα πάντα. Ανάμεσα σε αυτά και το χύμα, από το ρήμα χέω, δηλαδή πώς να λιώνουν τα μέταλλα και να παράγουν άλλα πιο ευγενή και πιο πολύτιμα.

Η Αλχημεία εμφανίζεται την ίδια στιγμή και ως αλληγορική αρχέγονη πράξη. Διότι περιγράφοντας μια σειρά όνειρα που είδε ο Ζώσιμος κάνει λόγο για τον εαυτό του ως θύμα ενός ακρωτηριασμού και στη συνέχεια καψίματος στην πυρά των μελών του ώστε να μετατραπεί σε κάτι άλλο, προφανώς καλύτερο. Μια αφήγηση που δεν άφησε αδιάφορο ακόμη και τον Καρλ Γιουνγκ και τη λιγότερο γνωστή βοηθό του Μαρί φον Φραντζ, που έκανε στο βιβλίο της «Αλχημεία» έναν παραλληλισμό ανάμεσα στη μεταβολή ενός ανθρώπου σε κάτι καλύτερο μέσα από μια επώδυνη διαδικασία ακριβώς όπως ένα φθηνό μέταλλο θα γινόταν πολύτιμο με τις μεθόδους της Αλχημείας.

Μυστικό των μυστικών και gas-χάος!

Για πολλούς αιώνες δηλαδή ο άνθρωπος στην ενασχόλησή του με τις ουσίες στις αντιδράσεις μεταξύ τους απέδιδε υπερφυσικές διαστάσεις. Η λέξη «χημία», που έβγαινε από το αιγυπτιακό «κεμ» (=μαύρη γη), σε αντιδιαστολή με τη λευκή άμμο, έζησε μια παράλληλη ζωή μέχρις ότου οι χυμευτές θεωρήθηκαν και αυτοί αλχημιστές, αλλά από τον δέκατο αιώνα επικρατεί η λέξη «χημεία». Μόνο που εκεί στην Ανατολή οι Αραβες ασχολούνται και με πρακτικά πράγματα, όπως απόσταξη, κρυστάλλωση, οξείδωση, ανακάλυψαν τουλάχιστον 19 στοιχεία, τα αλκάλια και η αλκοόλη φέρνουν ακόμη τα σημάδια εκείνης της ενασχόλησης, αφού το «αλ» είναι το αραβικό άρθρο, ενώ τελειοποίησαν την παρασκευή του χαρτιού.

Το 925 εμφανίστηκε το «Μυστικό των Μυστικών», το πρώτο για αιώνες κλασικό βιβλίο Χημείας. Το επόμενο εμφανίζεται στο Αμστερνταμ, το 1648. Είναι το «Οrtus Μedicinae» του Γιαν Μπαπτίστα βαν Χέλμοντ, από τις Βρυξέλλες, που εισάγει το πείραμα αλλά και τη διατήρηση της ύλης. Καίει 62 λίμπρες άνθρακα και επειδή μένει μόνο μία λίμπρα στάχτης υποψιάζεται ότι κάτι έγινε αέριο. Ενα τεράστιο βήμα στην επιστημονική σκέψη που ως τότε μόνο τον αέρα θεωρούσε αέριο. Αυτός μάλιστα κατασκευάζει τη λέξη «gas» από την ελληνική «χάος»!

Από το 1661, με τον «Σκεπτικό Χυμικό», ο Ρόμπερτ Μπόιλ παρουσιάζει τη θεωρία των αερίων και οι γνώσεις των ανθρώπων στο θέμα Χημεία πλέον πολλαπλασιάζονται και θεμελιώνονται.

Υπάρχει η Χημεία;

Σήμερα υπάρχει μια θεωρητική διαμάχη σε σχέση με τη Φυσική και τη Χημεία. Στη Φυσική αποδίδονται τα επιτεύγματα της Κβαντικής Μηχανικής, της Σχετικότητας (αν και τα δύο μεταξύ τους δεν συμβιβάζονται απόλυτα), ενώ στη Βιολογία αποδίδεται η Θεωρία της Εξέλιξης. Και η Χημεία τότε; Τι μας έδωσε; Μήπως είναι στο βάθος της μόνο Φυσική; Ωστόσο οι χημικοί δεν συμφωνούν και είναι έτοιμοι να προβάλουν σαν δύο κολοσσιαία επιτεύγματα, αφενός το Περιοδικό Σύστημα, που κατάφερε να τακτοποιήσει αρκετά όσα στοιχεία συγκροτούν την ύλη και, αφετέρου, τη γνώση του χημικού δεσμού, δηλαδή την προτίμηση κάποιων στοιχείων να συνδυάζονται με άλλα δημιουργώντας τις ενώσεις, όλες αυτές τις ουσίες που συναντούμε καθημερινά στη ζωή μας.

Στους Αδελφούς Καραμαζόφ ο Ντοστογέφσκι στο κεφάλαιο 4, σε μια συζήτηση για τα νεύρα που γίνεται μέσα στη φυλακή, γράφει: «Είναι Χημεία, αδελφέ, πρέπει να παραμερίσει η εξοχότητά σου για τη Χημεία»...

Το Διεθνές Ετος Χημείας είναι μια πρωτοβουλία της Διεθνούς Ενωσης Καθαρής και Εφηρμοσμένης Χημείας ΙUΡΑC (Ιnternational Union of Ρure and Αpplied Chemistry), καθώς και της UΝΕSCΟ, του εκπαιδευτικού, επιστημονικού και πολιτιστικού οργανισμού του ΟΗΕ. Περιλαμβάνει τις χημικές εταιρείες και τα ακαδημαϊκά ιδρύματα σε όλον τον κόσμο και βασίζεται σε ατομικές πρωτοβουλίες για τη διοργάνωση δραστηριοτήτων σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, με στόχο να αναγνωριστεί ο ρόλος της Χημείας στην κάλυψη των παγκοσμίων αναγκών και να προβληθεί το δημιουργικό μέλλον της, καθώς και να ενθαρρυνθεί το ενδιαφέρον των νέων για την επιστήμη αυτή. «Χημεία - η ζωή μας, το μέλλον μας» είναι η θεματική ενότητατου αφιερώματος στο Διεθνές Ετος Χημείας που παρουσιάζει το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνώνως τις 31 Μαρτίου 2011 και το «ΒΗΜΑScience» είναι χορηγός επικοινωνίας αυτών των εκδηλώσεων.

21 February 2011

Απέτυχε η επιβολή φόρου στους «μάγους»

Σε παλαιότερη ανάρτηση έγινε κουβέντα για την επιβολή φόρου σε μάγισσες, χαρτορίχτρες, αστρολόγους και λοιπούς μάγους θρησκειών στη Ρουμανία, με δελτίο παροχής υπηρεσιών και πρόστιμο σε περίπτωση που δεν επαληθευτούν όσα προφήτεψαν! Βέβαια, το μεγαλύτερο πρόστιμο θα έπρεπε να επιβληθεί στις εκκλησίες που προβλέπουν και υπόσχονται οτιδήποτε αποφέρει χρήμα, αλλά ουδέποτε πραγματοποιείται και ούτε πρόκειται να συμβεί στο μέλλον...

Οι βουλευτές Alin Popoviciu και Cristi Dugulescu του κόμματος DLP (δημοκρατικό φιλελεύθερο) προσπάθησαν να «περάσουν» στη Βουλή σχετικό νόμο, αλλά απέτυχαν. Η πλειοψηφία των βουλευτών δεν δέχτηκε και οι εφημερίδες σχολίασαν ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας «φοβήθηκε τις κατάρες των μαγισσών». Πρόκειται για πολύ δραστικές κατάρες, οι οποίες «πιάνουν», λένε οι περισσότερο ενημερωμένοι πάνω στα μαγικά και μεταφυσικά.

Ο νόμος αυτός δεν προέβλεπε απλά τη φορολόγηση, αλλά και την πλήρη καταγραφή κάθε συνεδρίασης, ποιος ήταν ο πελάτης, τι επιθυμίες είχε και τι απάντησε ο μάγος ή η μάγισσα. Έτσι, με αυτό το πρωτόκολλο στο χέρι μπορούσε ο πελάτης να ζητήσει αποζημίωση από το μάγο. «Μου είπε κύριε πρόεδρο ότι η ομάδα μου θα κερδίσει και φάγαμε τέσσερα...» ή «Μου προέβλεψε πλούσιο γάμο, αλλά μέχρι τώρα μόνο αχθοφόροι από το λιμάνι με έχουν προσεγγίσει». Πάνω εκεί θα μπορούσε ο πρόεδρος του δικαστηρίου να αποφασίσει τα πρόστιμα για «εσφαλμένες προβλέψεις...»!

Η πιο γνωστή μάγισσα της Ρουμανίας, Maria Campina, δήλωσε στο τηλεοπτικό κανάλι "Realitatea TV" ότι είναι πολύ δύσκολο να φορολογήσεις την «προφητική τέχνη» (κληρονομικό χάρισμα, μην ψάχνετε για αντίστοιχο ΙΕΚ), επειδή τα τιμολόγια ρυθμίζονται ανάλογα με την προσωπικότητα του πελάτη και τα αιτήματα που διατυπώνει αυτός. Εγώ το αντιλαμβάνομαι αυτό ότι η μάγισσα ή ο προφήτης με το τουρμπάνι «κόβουν» τον πελάτη πόσο κορόιδο και ψώνιο είναι, οπότε ανάλογα κανονίζουν την τιμή.

Και για να καταλάβουμε πόση σημασία έχουν οι στατιστικές που διαβάζουμε, οι Ρουμάνοι αναφέρονται ως κατά 85-86% χριστιανοί ορθόδοξοι και κατά τα λοιπά 7% προτεστάντες, 6% καθολικοί και διάφοροι άλλοι. Αυτό που δεν αναφέρεται είναι ότι οι Ρουμάνοι είναι κατά 40-50% θρησκευτικά αδιάφοροι αλλά κατά 100% οπαδοί μαγισσών, καφετζούδων και προφητών κάθε φυράματος...

Με αυτή την ευκαιρία να αναφέρω επίσης ότι στην Ελλάδα παρακολουθούν ωροσκόπια και μαγικές προβλέψεις κάπου το 60% των Ελλήνων (χριστιανοί ορθόδοξοι, άπαντες!) και ότι στη Γερμανία προβλέπεται στα κατάστιχα της εφορίας το επάγγελμα της μάγισσας και του προφήτη και φορολογούνται οι επαγγελματίες με ποσά που έχουν συμφωνηθεί... Πληροφορίες στον λογιστή σας, αν σκοπεύετε να ασκήσετε αυτό το επικερδές επάγγελμα...

20 February 2011

Πιστεύω κι Ελπίζω



Πιστεύω στο Σύμπαν
τη μοναδική αντιληπτή συνολική ύπαρξη
όπως το αντιλαμβανόμαστε και το γνωρίζουμε σήμερα
αλλά και με οποιαδήποτε μελλοντική μεταβολή
της αντίληψης και γνώσης μας γι' αυτό.

Πιστεύω στη Ζωή
το κορυφαίο φαινόμενο του Σύμπαντος
όπως την ξέρουμε σήμερα στη Γη
αλλά και όπως είναι δυνατό να υπάρχει
οπουδήποτε αλλού στο Σύμπαν.

Πιστεύω στη Φύση
το ισορροπημένο δημιούργημα της Ζωής στη Γη
χωρίς καμιά προκατάληψη και μεροληψία
υπέρ ή κατά οποιουδήποτε είδους.

Πιστεύω στον Ανθρωπο
το κυρίαρχο ζωικό γένος στη Φύση
-πέρα από οποιαδήποτε φυσική ή τεχνητή διάκριση-
στους ώμους του οποίου -εκ των πραγμάτων-
έχει πέσει η ευθύνη της μελλοντικής πορείας
της Φύσης και της Ζωής στη Γη.

Πιστεύω στην Ανθρωπιά
τη συνισταμένη των θετικών δυνάμεων
που υπάρχουν μέσα στον Ανθρωπο,
την καθοριστική δύναμη που πρέπει να επικρατήσει
για να υπάρξει μέλλον.

Ελπίζω πως η Επιστήμη
ο μοναδικός αντικειμενικός δρόμος για την απόκτηση γνώσης
θα καταφέρει τελικά να πάρει στα χέρια της
τον απόλυτο έλεγχο των ίδιων των κατακτήσεών της,
εκμηδενίζοντας τις στρατοκρατικές αντιλήψεις,
επιβάλλοντας στην Πολιτική και την Οικονομία την Ανθρωπιά,
παγιώνοντας μια μόνιμη παγκόσμια ειρήνη και
αποτρέποντας τον Ανθρωπο μια για πάντα
από την καταστροφή, οδηγώντας τον
προς τη δόξα ενός φωτεινού μέλλοντος.

Κ.Β.
Μάρτιος 1987

18 February 2011

Αποχαιρετισμός στη θρησκευτική πίστη


Όπως συμπεραίνει εύκολα ο αναγνώστης από τα 12 κείμενα που δημοσιεύτηκαν με το γενικό τίτλο «Σε τι χρειάζομαι ένα θεό;», η έκταση των εμπειριών από τις σχέσεις με τη θρησκεία και την εκκλησία είναι μεγάλη. Πολλούς ανθρώπους τους απωθεί, αρχικά μια σκοτεινή εικόνα σοβαροφάνειας και μια ατμόσφαιρα μούχλας και οπισθοδρομικότητας, στη συνέχεια δε μια καθημερινότητα υποκρισίας και ψεύδους.

Αλλά ακόμα και φιλικοί κληρικοί με κοινωνικότητα ή ένα ευχάριστο περιβάλλον ναών δεν καταφέρνουν να ανατρέψουν τις μεγάλες αντιφάσεις μεταξύ κηρύγματος και της πραγματικότητας, μεταξύ ιερών γραφών και των καθημερινών γεγονότων.

Σημαντικό ρόλο στην πνευματική συγκρότηση των παιδιών παίζουν πάντα οι γονείς και στο ζήτημα της πίστης δεν σπανίζει ο αρνητικός ρόλος τους· τα παιδιά κάνουν συχνά αντίθετα πράγματα από αυτά που προσπαθούν να επιβάλλουν οι γονείς. Είναι και οι κοινωνικές συνθήκες τελείως διαφορετικές -παλαιότερα με πολέμους και φτώχεια-, οπότε στις σύγχρονες συνθήκες ειρήνης και ευμάρειας δεν δεσμεύονται τα παιδιά από τις αναγκαστικά συντηρητικές επιλογές των γονέων.





Αυτός είναι και ο λόγος που πολύ συχνά οι παπάδες αναπολούν τις εποχές όπου οι πιστοί προσέτρεχαν σ’ αυτούς. Τώρα οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους κληρικούς ως περιττούς μεσολαβητές που εμπλέκονται απρόσκλητοι στις διανθρώπινες σχέσεις, προσφέροντας τετριμμένες συνταγές: «αγάπα τον πλησίον σου», όταν «ο πλησίον» είναι το ευσεβέστατο αφεντικό που σού κλέβει μισθούς και ασφαλιστικά ένσημα ή ο πεφωτισμένος κληρικός που έχει βιάσει το ανήλικο παιδί, εγγόνι, ανίψι, γειτονόπουλό σου· «αγάπα τους εχθρούς σου», όταν «εχθρός» είναι ο ευλαβής μισθοφόρος πολέμου που έχει σκοτώσει την οικογένειά σου ή ο επιφανής πολιτικός που έχει κατακλέψει το δημόσιο ταμείο… Τελικά, ποιος εξυπηρετείται από αυτή την αγαπολογία;

Τα δόγματα και οι γραφές

Συνηθέστερα περιγράφουν οι συμμετέχοντες στην έρευνα τις απίστευτες ανοησίες που έχουν εντάξει οι «πατέρες» ως δόγματα στον πυρήνα της χριστιανικής θρησκείας. Στην προσπάθειά τους τότε, αφενός να ανταγωνιστούν άλλες θρησκείες, αφετέρου να εξυπηρετήσει καθένας προσωπικές ιδεοληψίες, υιοθετούσαν και διέδιδαν οποιαδήποτε περίεργη ιστορία άκουγαν από άλλους λαούς. Οι οποίες ιστορίες είχαν βγει όμως μέσα από την ιστορική εμπειρία εκείνων των κοινωνιών και εντάσσονταν ομαλά στην παράδοσή τους!

Η χριστιανική θρησκεία δεν αναπτύχθηκε σε ένα συγκεκριμένο λαό και πολιτισμό, αλλά στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Προήλθε από μετάλλαξη της ιουδαϊκής θεοπληξίας, η οποία συμπληρώθηκε με ιδέες και κατασκευές άλλων πολιτισμών και θρησκειών, του ελληνικού δωδεκάθεου, της αιγυπτιακής τριαδικότητας, της θανατολογίας και ανάστασης πολλών και διάφορων θεών. Έτσι προέκυψαν ετερόκλητα δόγματα και αντιφατικές αρχές, οι οποίες συγκρούονται λογικά μεταξύ τους και με τα ιστορικά γεγονότα, ακόμα και με εκείνα που κατέγραψαν κάποιοι «θεόπνευστοι» πιστοί!

Κάποτε μου εξήγησε με «συνωμοτικό» ύφος ένας θεολόγος ότι τα περί τριαδικότητας, θυσίας στο σταυρό, παρθενίας, κρίνου κ.ά. εμπεριέχουν πολύπλοκα νοήματα και συμβολισμούς και δεν μπορεί να τα καταλάβει ένα παιδί! Εγώ ξέρω ότι ούτε και ένας πολύ μορφωμένος ενήλικας τα καταλαβαίνει και μόνο οι θεολογούντες κάνουν πως έχουν αντιληφθεί το κρυμμένο μυστικό.

Καταρχάς, αφού δεν καταλαβαίνει τα περίπλοκα και ακατανόητα δόγματα ένα παιδί, γιατί του επιβάλλονται αυτά δι' αποστηθίσεως και εκφοβισμού; Τι αξία έχει να εμφανιστεί ένα παιδί 6-7 ετών και να δηλώσει ότι είναι μουσουλμάνος, χριστιανός, ινδουιστής ή ό,τι άλλο έχουν επινοήσει διάφοροι μηχανισμοί για τον έλεγχο της κοινωνίας; Τι θα σκεφτούμε, όταν το ίδιο παιδί δηλώσει ότι είναι συντηρητικός ή φιλελεύθερος, κεντρώος ή μαρξιστής; Ως μόνη εξήγηση προκύπτει ότι με την πάροδο των ετών είναι πιθανότατο να συνεχίσει να στηρίζει ο έφηβος και ο ενήλικας «πιστός» αυτό που αναγκάστηκε να αποστηθίσει και να αποδεχτεί φοβούμενος σαν παιδί. Παραπλάνηση και εκμετάλλευση είναι λοιπόν ο στόχος!

Πέρα απ' αυτό, όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες απευθύνονται σε στρώματα της κοινωνίας με χαμηλή μόρφωση, άρα εξ ορισμού θα έπρεπε να είναι απλές και άμεσα κατανοητές οι αρχές της θρησκείας. Στην πραγματικότητα έχουν δημιουργηθεί στην πορεία του χρόνου και με το εκπαιδευτικό μονοπώλιο εξασφαλισμένο, περίπλοκες εγκεφαλικές κατασκευές με αλληλεξαρτήσεις και αλληλεπιδράσεις, ώστε να στηρίζει και να ερμηνεύει η μια κουβέντα την άλλη και η κάθε επινοημένη ιστορία να οδηγεί δήθεν σε μια βαθύτερη «αλήθεια», κάποιο «δόγμα», με τον ίδιο τρόπο που αλληλοστηρίζονται οι κάρτες σε ένα πύργο από τραπουλόχαρτα. Μόλις αφαιρεθεί ένα χαρτί, καταρρέει ολόκληρος ο πύργος (και η θρησκεία)...

Διαπιστώνουμε επίσης ότι οι διάφορες ερμηνείες και οι σχολιασμοί των γραφών για παραγέμισμα του θεολογικού περιεχομένου διατυπώθηκαν με την πάροδο των αιώνων, ταυτόχρονα με την υποκλοπή και υιοθέτηση ιδεών και κειμένων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων· από μόνες τους οι ηθικολογίες της ερήμου δεν επαρκούσαν για να συγκροτηθεί μια αποδεκτή θεολογία! Όταν πίστεψαν δε οι «πατέρες» ότι πήραν ό,τι είχαν να πάρουν από την ελληνική φιλοσοφία, ξεκίνησαν τη συκοφάντηση και διαστρέβλωση του ελληνικού πολιτισμού: «Έλληνες, κλέπται πάσης γραφής!» Προφανέστατα, εδώ προβάλλεται το χριστιανικό ήθος του κλέφτη που φωνάζει για να φοβηθεί ο νοικοκύρης...

Και όλα αυτά συνέβησαν, αφού ο ρωμαϊκός στρατός είχε επιβάλλει ήδη τη μοναδικότητα της χριστιανικής θρησκείας και ο εκκλησιαστικός μηχανισμός κατείχε το αποκλειστικό προνόμιο της εκπαίδευσης. Έτσι, ελέγχονταν όλες οι «ερμηνείες» και προεκτάσεις που επινοούσαν διάφοροι «πατέρες», χωρίς τον κίνδυνο αντιλόγου από μη χριστιανική πλευρά. Ο Κέλσος και ο Πορφύριος που πρόλαβαν να διατυπώσουν με μεγαλειώδη κείμενα τις αντιρρήσεις τους, διαστρεβλώθηκαν και αποσιωπήθηκαν συστηματικά, τα δε κείμενά τους αποφασίστηκε με αυτοκρατορική νεαρά και απόφαση οικουμενικής συνόδου να παραδοθούν στην πυρά.

Εννοείται, αντιρρησίες συνέχισαν να παρουσιάζονται, αλλά πλέον μέσα στον κύκλο των ορθοδόξων, οι οποίοι αλληλοχαρακτηρίζονταν «αιρετικοί»· οι εκάστοτε μειονεκτούντες στρατιωτικά δέχονταν δε τις εκδηλώσεις της «χριστιανικής αγάπης» από τους ισχυρότερους με εκτελέσεις, βασανιστήρια, εξορίες κ.λπ., ακριβώς όπως συνέβη και τους προηγούμενους αιώνες με τους μη χριστιανούς, τους ιουδαίους, τους εθνικούς και αργότερα τους μουσουλμάνους... Και όλα αυτά αυστηρά μέχρι τα σύνορα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όσο έφταναν τα ρωμαϊκά όπλα, καθόλου στην Περσία, καθόλου στην Αραβία, καθόλου στην ανατολική Ασία, καθόλου στην κεντρική και νότια Αφρική και την Αμερική...

Πολύ ενδιαφέρον είναι επίσης ότι αρκετοί από τους συμμετέχοντες στην έρευνα με κείμενά τους, δήλωσαν ότι διαχώρισαν τη θέση τους από τη θρησκεία και την εκκλησία, όταν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τα «ιερά βιβλία» της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης — ολόκληρα, από την ιουδαϊκή εκκίνηση μέχρι την αποστολική κατάληξή της. Έμειναν δε κατάπληκτοι για την κακοήθεια και τις εγκληματικές επινοήσεις ενός θεού που δεν διστάζει:
  • να διατάξει τη θανάτωση δεκάδων, εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων, συχνά υπερήλικων και γυναικόπαιδων, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο και σίγουρα όχι για λόγους αγάπης…
  • να διατάξει την εξόντωση χιλιάδων «εχθρικών» γυναικών, επειδή δεν ήταν πλέον παρθένες, άρα «άχρηστες»…
  • να επιβάλει σε άλλη περίπτωση και πάλι τη δολοφονία χιλιάδων κατοίκων κωμοπόλεων, επειδή βρέθηκαν στο δρόμο του «εκλεκτού λαού» (Ιησούς του Ναυή).
Και πάντα σύμφωνα με το σύνθημα που αξιοποίησε και ο Μπους στο Ιράκ: «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου!» (Ιησούς των Χριστιανών, κατά Ματθαίον 12.30).

Άθεοι, άθρησκοι και Αγνωστικιστές

Πέρα από τους αδιάφορους ή άθρησκους, αρκετοί από τους συντάκτες κειμένων δηλώνουν ευθέως άθεοι, δηλαδή ότι είναι πεπεισμένοι πως δεν υπάρχει θεός, άλλοι όμως φαίνεται να επιλέγουν την ουδέτερη στάση του αγνωστικιστή, αφήνοντας στο συνομιλητή την απόδειξη για το αν και τι υπάρχει. Ο αγνωστικιστής απαντάει καταρχάς στην ερώτηση αν υπάρχει θεός με ένα «δεν γνωρίζω» ή ότι «δεν θα μπορέσω ποτέ να μάθω, αν υπάρχει θεός ή όχι». Θα μπορούσε όμως εξ ίσου σωστά να απαντήσει με ένα «ίσως», ίσως ναι, ίσως όχι… Έχει έτσι και τη μεγαλύτερη ευχέρεια επιχειρηματολογίας από κάποιον που απαντάει δογματικά, «ναι, υπάρχει!» ή «όχι, δεν υπάρχει!».


Βέβαια, κι αυτός που απαντάει με ένα σαφές «όχι», καθόλου δεν δυσκολεύεται στην επιχειρηματολογία του! Έχει την εμπειρία μιας ζωής και τόσων αιώνων στο παρελθόν για να αξιολογήσει οριστικά το μηχανισμό που, όπως λένε, δημιούργησε ο ίδιος ο θεός, τη χριστιανική εκκλησία, με καταγεγραμμένο πλούσιο εγκληματικό «έργο»
:
  • Μεθοδευμένες καταστροφές πολιτισμών από τους εκκλησιαστικούς «πατέρες» και τους πιστούς Ρωμαίους αυτοκράτορες και στρατηγούς, αλλεπάλληλες σφαγές «βαρβάρων» για εκχριστιανισμό και, ευκαιρίας δοθείσης, για υποδούλωση και κατάκτηση των εδαφών τους.
  • Αλληλοσφαγές μεταξύ «ορθόδοξων» και «αιρετικών» πάσης φύσεως και κάθε εποχής.
  • Πάμπολλες σταυροφορίες των χριστιανών (8 στην Ανατολή, 4-5 στη νότια Γαλλία και πάνω από 50 στη Βόρεια Ευρώπη, τις οποίες δεν διδασκόμαστε στο σχολείο) με απανωτές σφαγές «απίστων», «αιρετικών» και γυναικόπαιδων που δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν ή δεν πρόλαβαν να επιλέξουν τη σωστή πλευρά.
  • Εκτεταμένες και συστηματικές δολοφονίες επί αιώνες «μάγων», «μαγισσών» και κάθε άλλου ενοχλητικού συμπολίτη.
  • Συστηματική εισαγωγή και διακίνηση ειδωλολατρικών εξαρτημάτων, «τίμιου ξύλου», ιερών πτωμάτων, άγιων υφασμάτων (σινδόνη, ζώνη, παντόφλες κ.ά.) και πλήθους θαυματουργών εικόνων - όχι αυτές στο Μοναστηράκι, αλλά τις άλλες με τα ασημόχρυσα στολίδια, δίπλα στο παγκάρι...
  • Εμπορία της υπεσχημένης «άφεσης αμαρτιών» με τη διακίνηση συγχωροχαρτιών από Ανατολικούς και Δυτικούς χριστιανούς.
  • Εμπαθής δίωξη των φυσιοδιφών και συστηματική προσπάθεια παρεμπόδισης της επιστημονικής και κοινωνικής προόδου, σε εποχές που οι άνθρωποι πέθαιναν κατά εκατομμύρια από τις επιδημίες (πανούκλα, ευλογιά, χολέρα κ.ά.), τις οποίες έστελνε ο ίδιος ο θεός, όπως έλεγαν οι εκπρόσωποί του.
  • Διαχρονική ταύτιση με όλους τους αντιδραστικούς και καταπιεστικούς μηχανισμούς, από τους φεουδάρχες, τους ευγενείς και τους βασιλιάδες, μέχρι τους πολεμοκάπηλους, τους εμπόρους όπλων και τους δικτάτορες.
  • Μεθοδευμένη διατήρηση των «πιστών» της Αφρικής, της Ασίας και της Νότιας Αμερικής στη φτώχεια και την αμάθεια.
  • Αυστηρή απαγόρευση της χρήσης προφυλακτικών σε αμόρφωτους και απληροφόρητους ανθρώπους που μαστίζονται από το Aids και άλλα μεταδιδόμενα νοσήματα,
και άλλα πολλά, πάρα πολλά ακόμα — και το κυριότερο, όλα αυτά στο όνομα του θεού, από ανθρώπους που έχει «επιλέξει» ως ιερωμένους και «φωτίσει» το άγιο πνεύμα, δηλαδή ο θεός. Όλα μπροστά στα «μάτια» του, τη στιγμή που αυτός σιωπά...

Αυτή η ουδετερότητα ή έστω απάθεια ενός πιθανού θεού αποτελεί, όχι αντικείμενο θεολογικής μελέτης και ερμηνείας (βλέπε Θεοδικία), αλλά τεκμήριο ανυπαρξίας (ή συνενοχής): αν υπήρχε αυτός ο πάνσοφος, παντογνώστης, παντοδύναμος και πανάγαθος θεός, θα έπρεπε να έχει επέμβει εδώ και πολλούς αιώνες για να κόψει τα χέρια και τα κεφάλια αυτών των εμπαθών που δολοφονούσαν στο δικό του όνομα,
  • θα είχε ισοπεδώσει τους ιουδαιο-χριστιανούς καλόγερους που δολοφονούσαν με τα ρωμαϊκά όπλα στο όνομα του θεού τους εθνικούς και άλλους ετερόθρησκους, κατέστρεφαν έργα πολιτισμού και εγκλώβιζαν την πρόοδο των ανθρώπων στα σκοταδιστικά βιβλία του ιουδαϊκού ιερατείου,
  • θα είχε εξαφανίσει τους Φράγκους που εξόντωσαν πολλούς ομόφυλους λαούς, κυρίως Σάξονες, με στόχο τον εκχριστιανισμό και την υποδούλωσή τους,
  • θα είχε βουλιάξει στη θάλασσα τους αλητόβιους σταυροφόρους, οι οποίοι για την πίστη και τον πλουτισμό τους και με το κεντρικό σύμβολο του χριστιανισμού στο στήθος, εξόντωσαν λαούς, φυλές και εθνικές οικογένειες, όπου και όποτε επαρκούσαν τα όπλα τους,
  • θα είχε εξοντώσει τις καθολικές συμμορίες που έσφαζαν συστηματικά και βάσει σχεδίου τους Ουγενότους στη Γαλλία και προκάλεσαν μετακινήσεις πληθυσμών στην κεντρική Ευρώπη,
  • θα είχε εξαφανίσει σε μια στιγμή τον τυχοδιώκτη Ναπολέοντα Βοναπάρτη και το επιτελείο του που θυσίασαν για τη μεγαλομανία τους εκατοντάδες χιλιάδες άτομα -μόνο στην εκστρατεία κατά της Ρωσίας περί τις 700.000 ανθρώπους, πέρα από τα ζώα,
  • θα είχε κάνει σκόνη τους πολέμαρχους στις συγκρούσεις του 20ου αιώνα, με τις δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες, όπου οι στρατιώτες εκόντες άκοντες αναγκάστηκαν να πολεμούν με το σύνθημα «Ο θεός μαζί μας» — και οι δύο πλευρές, Γάλλοι και Γερμανοί, Πολωνοί και Ρώσοι, Έλληνες και Βούλγαροι,
  • θα είχε συντρίψει τους εγκληματίες πολεμοκάπηλους στο Βιετνάμ και στο Ιράκ οι οποίοι, στο όνομα του θεού και δήθεν του πολιτισμού και ύστερα από «συνομιλία με το θεό» (Nixon, Bush, Blair), δολοφόνησαν ανύποπτους ανθρώπους και, πρωτίστως, αβοήθητα παιδιά,
  • θα είχε αποτρέψει τις δολοφονικές επιθέσεις στους δίδυμους πύργους της Ν.Υ. που έγιναν κι αυτές στο δικό του όνομα, με τις χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, εργαζόμενους και επισκέπτες,
και πολλά άλλα ακόμα. Η «σιωπή του θεού» επιβεβαιώνει την ανυπαρξία ή έστω την αδιαφορία και απάθειά του, όπως έλεγαν ήδη οι αρχαίοι Επικούρειοι για τα γεγονότα στη Γη.


Και ως προς την αστειότητα του επιχειρήματος περί «ελεύθερης βούλησης» του ανθρώπου που δήθεν παραχωρεί απλόχερα ο «παντογνώστης» θεός, θα έπρεπε να δεχθούμε ότι όλα τα διαχρονικά εγκλήματα σε βάρος αβοήθητων ανθρώπων, π.χ. των αγροτόπαιδων στο Βιετνάμ (βλέπε φωτογραφία), έγιναν για να μπορεί να εκδηλώσει την ελεύθερη βούλησή του ο ηθικός δράστης, πιστός χριστιανός και πρόεδρος Νίξον ή ο εξ ίσου πιστός χριστιανός, αυτουργός δολοφόνος πιλότος των βομβαρδιστικών αεροπλάνων... Οι θεολογικές δικολαβίες λειτουργούν πάντα υπέρ πλουσίων και δυνατών και σε βάρος των ανήμπορων και φτωχών! 

Πίστη και γνώση

Τελικά, όσοι δεν δέχονται θεό ή θεούς, θρησκείες και θρησκευτικούς μηχανισμούς, σε τι πιστεύουν; Καταρχάς, δεν χρειάζεται να «πιστεύουν» σε κάτι παρά μόνο να κάνουν τρόπο ζωής αυτά που γνωρίζουν, ως άτομα ή ως κοινωνικές ομάδες. Όλοι αυτοί που έχουν εγκαταλείψει τις φαντασίες της θρησκευτικής πίστης, έχουν αυτοπεποίθηση, στηρίζονται στην προσωπικότητα που δημιούργησαν με την παιδεία τους, γνωρίζουν και αξιοποιούν τα επιτεύγματα της επιστήμης και τις ανθρωπιστικές επιπτώσεις της, δεν πέφτουν θύματα σε φανταστικές απειλές και φοβίες για επερχόμενες καταστροφές, τις οποίες δήθεν προγραμματίζει ο «θεός της αγάπης» ή «έχει γραφτεί» σε κάποιο φανταστικό βιβλίο ή προβλέπει κάποιο ημερολόγιο…

Αυτοί οι απελευθερωμένοι άνθρωποι:  
  • Στηρίζονται στην αγάπη, τη φιλία, την εμπιστοσύνη, την αλληλεγγύη των διαφωτισμένων συνανθρώπων τους. 
  • Δεν διεκδικούν καμιά ατομική «σωτηρία» με ταυτόχρονη αδιαφορία τι θα συμβεί στους «άλλους» ανθρώπους, ομοεθνείς ή αλλόφυλους. 
  • Μόνο μέσα στην κοινωνία ελπίζουν να αναδειχθούν, να πετύχουν τους στόχους τους, να απολαύσουν τη ζωή που οραματίζονται για τον εαυτό τους, τους ανθρώπους της οικογένειας και του κύκλου τους και όλους τους συνανθρώπους τους. 
  • Αισθάνονται ένα κομμάτι της πολύπλοκης φύσης, αποδέχονται ότι είναι μία από τις μονάδες που είχαν τη σκανδαλώδη εύνοια της τύχης να γεννηθούν (εκατομμύρια σπερματοζωάρια χάνονται) και να ζήσουν τη ζωή στον υπαρκτό κόσμο που γνωρίζουμε.
  • Είναι πεπεισμένοι για την αέναη επανάληψη του κύκλου γέννηση-ζωή-θάνατος, από τα υλικά του σύμπαντος στην έμβια φύση και πάλι πίσω. 

Συνέχεια και πρόσκληση για συμμετοχή

Μετά από αυτά τα 12 κείμενα που δημοσιεύτηκαν ήδη, στα οποία μελλοντικά μπορεί να προστεθούν μερικά ακόμα, θα ακολουθήσουν 40-50 άλλα από άθεους, άθρησκους, αγνωστικιστές, αδιάφορους που ζουν ή γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Θα έχουμε έτσι μια εικόνα, πώς εξελίσσονται τα πράγματα σε μια χώρα που υστερεί στις κοινωνικές εξελίξεις κατά 10-15 χρόνια από την κεντρική Ευρώπη.

Ο αναγνώστης των κειμένων θα διαπιστώσει, αν μπορεί κι εδώ στην Ελλάδα κάθε άνθρωπος, κάθε συγγενής ή φίλος, κάθε γείτονας ή απλά γνωστός να είναι ένας άθεος, άθρησκος, αγνωστικιστής ή αδιάφορος για τη θρησκεία και τη θρησκευτική πίστη και πώς κατέληξε σ' αυτή την επιλογή· ο δικηγόρος, ο περιπτεράς, η μαγείρισσα, ο μηχανικός, ο ζαχαροπλάστης, η μοδίστρα, ο δάσκαλος, ο φοιτητής ή η νοικοκυρά...

Καλούνται λοιπόν όλοι οι ενδιαφερόμενοι να αποστείλουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση sfrang @ yahoo.com ένα κείμενο, περίπου όπως αυτά που δημοσιεύτηκαν μέχρι τώρα, το οποίο θα απαντάει, σε γενικές γραμμές, στα ακόλουθα θέματα:

Ενδεικτικός οδηγός για τη σύνταξη κειμένου σχετικά με την επιλογή σας να είστε άθεος/άθρησκος/αγνωστικιστής/αδιάφορος:

  1. Δώστε μια προσωπική περιγραφή, ονόματος/αρχικά ονόματος/ψευδωνύμου, φύλο, ηλικία, οικογενειακή κατάσταση, σπουδές, επάγγελμα, τόπος γέννησης και τόπος διαμονής.
  2. Ποιες εμπειρίες αποκτήσατε για τη θρησκεία και την εκκλησία μέχρι τώρα στον περίγυρό σας — οικογένεια, εκπαίδευση, φίλους;
  3. Από πότε θεωρείτε τον εαυτό σας άθεο/άθρησκο/αγνωστικιστή/αδιάφορο;
  4. Υπάρχουν συγκεκριμένα γεγονότα που σας οδήγησαν σ’ αυτή την αντίληψη;
  5. Αφού δεν αποδεχόσαστε την πίστη σε κάποιο θεό, τι έχετε αντ’ αυτού, τι δίνει νόημα και στήριγμα στη ζωή σας και στον κόσμο;
  6. Ποιες επιπτώσεις προέκυψαν από την επιλογή σας;
▪ Ψυχολογικές (αισθανθήκατε ανασφάλεια, απόγνωση ή φόβο, καμιά αλλαγή …)
▪ Κοινωνικές (αντιμετωπίσατε απόρριψη, προτιμάτε απόκρυψη της επιλογής σας, ενδιαφέρεστε να επηρεάσετε άλλους, επιπτώσεις στην οικογένεια και στο επάγγελμα…)
▪ Συγκριτικά με άλλους (θέση σας στην οικογένεια και την κοινωνία σε σύγκριση με εκείνη πιστών σε κάποια θρησκεία…)
  1. Τι θα λέγατε σε κάποιους που προβληματίζονται για το δικό τους δρόμο στη ζωή και σας ζητήσουν μια συμβουλή;
Γράψτε επίσης σύντομα οτιδήποτε άλλο εξυπηρετεί το στόχο αυτής της δημοσίευσης!








Εδώ το εξώφυλλο του πρώτου τόμου που κυκλοφόρησε με "Αποχαιρετισμούς" τον Αύγουστο 2012. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι...

(click)

(Οι πίνακες που συνοδεύουν μερικές από τις αναρτήσεις σ' αυτή την κατηγορία, είναι έργα εγκαυστικής ζωγραφικής της φίλης μαθηματικού και ζωγράφου Gudrun Ploetz)