31 December 2010

Σε τι χρειάζομαι ένα θεό; (6)

Esther Villar, 73 ετών, Αυστρία

(Όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή >>>, η απόδοση του
αρχικού κειμένου γίνεται ελεύθερα και με περικοπές!)

Γεννήθηκα στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, κόρη Γερμανο-εβραίων μεταναστών και έζησα μέχρι τα 22 χρόνια μου κυρίως σε κύκλους καθολικών χριστιανών. Σπούδασα Ιατρική στην Αργεντινή και Κοινωνιολογία στη Γερμανία. Αργότερα δημοσίευσα θέσεις μου για διάφορα κοινωνικά θέματα που οδήγησαν σε δημόσιες αντιδικίες με άτομα και ομάδες.

Στη ζωή μου μέχρι σήμερα δεν πρέπει να πίστεψα περισσότερο από 5 λεπτά στην ύπαρξη ενός προσωπικού θεού, επειδή δεν μπορούσα να αποδεχτώ τι ιδέες άλλων ανθρώπων χωρίς να τις ελέγξω.

Θα με ρωτήσετε, κι αν δεν πιστεύεις σε κάποιο θεό, τι έχεις αντ’ αυτού; Θα απαντήσω, τίποτα! Όπως όλοι οι άνθρωποι που ζουν με ευχαρίστηση τη ζωή τους, έχω κι εγώ ένα τεράστιο φόβο για το θάνατο. Όμως αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία να υπογράψω συμβόλαιο με μια από τις εταιρίες εξασφάλισης που προσφέρουν αιώνια ζωή. Οι προσφορές τους δεν είναι σοβαρές!

Αιώνια ζωή σημαίνει μία ζωή για πάντα, ένα εκατομμύριο χρόνια, μετά άλλο ένα εκατομμύριο και μετά πάλι άλλο ένα κ.ο.κ. Ακόμα κι αν όλα αυτά εξελίσσονταν σε ένα παράδεισο, θα ζητούσα από τον καλό θεό να τα καταργήσει…

Έχω γράψει αρκετά βιβλία για τις θρησκείες. Σήμερα καταλαβαίνω ότι ήταν περιττό αυτό, δεν είναι δυνατόν να πείσεις ένα φοβισμένο πιστό με επιχειρήματα… Κάπως μοιάζει η κοινωνία μας σαν τρελοκομείο. Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζεται ότι θα επιστρέψουν στην επόμενη ζωή με τη μορφή ζώου, υπάρχουν άλλοι που κρύβουν τα πρόσωπά τους με πανιά και προσεύχονται 5 φορές ημερησίως σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Υπάρχουν επίσης άλλοι που θεωρούν τις αγελάδες τους ιερά ζώα και άλλοι ντυμένοι με κελεμπίες που κτίζουν τεράστιες οικοδομές προς τιμήν ενός άγνωστου και αόρατου θεού και ισχυρίζονται έναντι αμοιβής, ότι αυτός τα παρακολουθεί όλα.

Και όλοι μαζί, ακόμα και οι πιο ασήμαντοι, θεωρούν ότι θα ζήσουν αιώνια! Το γεγονός ότι θα πεθάνουν κάποτε τους αρρωσταίνει, τους κάνει ικανούς να πιστέψουν κάθε παραμύθι…

Στα περισσότερα μέρη του κόσμου θα υποστεί λιθοβολισμό, όποιος ισχυριστεί αυτά που γράφω εδώ. Το γεγονός ότι αυτό δεν ισχύει στην Ευρώπη και σε μερικές ακόμα χώρες, με γεμίζει με ευγνωμοσύνη. Και το οφείλουμε αυτό σε μερικούς άφοβους προγόνους μας. Αν δεν αξιοποιήσουμε αυτή την ελευθερία που κατακτήθηκε, θα μας την αφαιρέσουν πάλι αύριο, γιατί κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να την υπερασπίσει.


30 December 2010

Ένας συνεπής διανοούμενος

Κρίστοφερ Χίτσενς: «Αν πιστέψω στον Θεό, θα μιλάει ο καρκίνος»

Ορκισμένος εχθρός όλων των θρησκειών και φανατικά πολιτικοποιημένος, ο διάσημος βρετανός ρεπόρτερ και συγγραφέας Κρίστοφερ Χίτσενς αντιμετωπίζει «επιθετικά» τον επιθετικό καρκίνο

(Κ. Τσάβαλος, ΒΗΜΑ, 24/12/2010)

Η μετάβαση από την ευτυχία στη «χώρα της ασθένειας», όπως λέει ο Κρίστοφερ Χίτσενς, έγινε πολύ γρήγορα. Πριν από οκτώ μήνες ο διάσημος βρετανός δημοσιογράφος πληροφορήθηκε ότι πάσχει από καρκίνο στον οισοφάγο και στους λεμφαδένες. Ο ο κ. Χίτσενς όμως, γνωστός στην Ελλάδα από τα βιβλία του για την αμερικανική ανάμειξη στο Κυπριακό και από την υποστήριξή του στο αίτημα να επιστραφούν τα Γλυπτά του Παρθενώνα, δεν το βάζει κάτω: δίνει, όσο μπορεί, διαλέξεις και συνεντεύξεις, έρχεται σε δημόσια αντιπαράθεση με τον «ιδεολογικό εχθρό» (προσφάτως με τον πιστό καθολικό Τόνι Μπλερ), συμμετέχει εθελοντικά, ως πειραματόζωο, σε πρόγραμμα για την εξεύρεση θεραπείας του καρκίνου. Και προειδοποιεί: «Αν με ακούσετε να λέω ότι πίστεψα στον Θεό, μη με πιστέψετε. Ο καρκίνος θα έχει εκφυλίσει τον εγκέφαλό μου».

«Ξύπνησα και αισθανόμουν σαν να με είχαν δέσει με χειροπέδες στο ίδιο μου το πτώμα. Ολο το στέρνο και ο θώρακάς μου ήταν σαν να είχαν αδειάσει και έπειτα να είχαν γεμίσει ξανά με τσιμέντο. Μπορούσα να ακούσω τον εαυτό μου να αναπνέει ανεπαίσθητα. Αλλά δεν μπορούσα να φουσκώσω τους πνεύμονές μου. Η καρδιά μου χτυπούσε είτε πάρα πολύ δυνατά είτε εντελώς ανεπαίσθητα».

Ετσι περιγράφει ο Κρίστοφερ Χίτσενς το τρομακτικό συναίσθημα που βίωσε ένα πρωινό του περασμένου Απριλίου, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης. Η διάγνωση ήταν καταπέλτης: επιθετικός καρκίνος στον οισοφάγο και στους λεμφαδένες. Στην καλύτερη περίπτωση, πέντε δύσκολα χρόνια ζωής. «Ολα γίνονται για κάποιον σκοπό» σημειώνει ο «Χιτς», όπως είναι το παρατσούκλι του, προσθέτοντας ότι ο ίδιος έχει προσφέρει πλέον το σώμα του στην επιστήμη. «Προτιμώ να γίνω ένα πειραματόζωο και να συνεισφέρω όπως μπορώ στην έρευνα κατά του καρκίνου,παρά να κάθομαι απλώς στο κρεβάτι μου περιμένοντας το μοιραίο να συμβεί» εξηγεί σε πρόσφατη συνέντευξη τους στους «Τimes» του Λονδίνου.

Ο Χίτσενς, μόνιμος κάτοικος των ΗΠΑ εδώ και 30 χρόνια και πρόσφατα πολιτογραφημένος Αμερικανός, έχει δώσει το DΝΑ του σε επιστήμονες προκειμένου αυτοί να κάνουν ανάλυση της ακολουθίας του γονιδιώματός του (genome sequencing). Η διαδικασία αυτή μπορεί να συμβάλει στη θεραπεία επιθετικών μορφών καρκίνου.

«Είναι η τελευταία ευκαιρία μου να προσφέρω κάτι στην κοινωνία», καταλήγει με πικρία που δεν κατάφερε να περιοδεύσει στις ΗΠΑ για την προώθηση του αυτοβιογραφικού βιβλίου του «Ηitch-22: Α Μemoir», το οποίο κυκλοφόρησε στην αρχή του καλοκαιριού. «Ο,τι είδους αγώνας και να είναι η ζωή, εγώ έφθασα στο τέρμα» έγραψε στη στήλη του στο περιοδικό «Vanity Fair», απόλυτα συμβιβασμένος με την ιδέα του θανάτου και χωρίς να ζητεί παρηγοριά σε κανέναν θεό ή θρησκεία.

«Δεν με ενοχλεί που ο κόσμος προσεύχεται για μένα, αν αφορά την ανάρρωσή μου. Δεν αντέχω όσους προσεύχονται να μετανοήσω και να ασπαστώ τον χριστιανισμό» σημειώνει από το κρεβάτι της χημειοθεραπείας.

Ο 61χρονος Χίτσενς είχε ανέκαθεν ένα «θέμα» με τον Θεό. Στο βιβλίο του «Ο Θεός δεν είναι μεγάλος: Πώς η θρησκεία δηλητηριάζει τα πάντα» περιγράφει τη θρησκεία ως «παράλογη και επικίνδυνη» και κατηγορεί τους πιστούς για αιώνες πολέμων, διωγμών και άλλων δεινών της ανθρωπότητας.

Η μόνη στιγμή που ο Χίτσενς παραδέχεται τον Ιησού είναι όταν Αυτός αποδεικνύεται λίγο πιο... μπον βιβέρ. Σε πρόσφατη ερώτηση δημοσιογράφου ποια είναι η αγαπημένη του ιστορία από τη Βίβλο, ο Χίτσενς απάντησε σαρκαστικά: «Μα η ιστορία όπου ο Ιησούς μεταμορφώνει το νερό σε κρασί! Ποιος θα έλεγε όχι στο κρασί;».

Διόλου παράξενο για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει όλη την ενήλικη ζωή του μέσα σε ήπιες αλλά σταθερές εξαρτήσεις, όπως το αλκοόλ και το κάπνισμα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην υγεία του.


(βλέπε επίσης εδώ και εδώ!)

29 December 2010

Ο εκκλησιαστικός μηχανισμός διεκδικεί κι άλλη εξουσία

Οι αποσιωπήσεις της εκκλησιαστικής διακήρυξης



(της καθηγ. Μαρίας Ρεπούση, ΒΗΜΑ, 24/12/2010)


Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος να απευθυνθεί στον «λαό» για την κρίση καθώς και ο τρόπος με τον οποίο την πραγματοποίησε έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά πολιτικών παρεμβάσεων της Εκκλησίας που τείνουν να γίνουν συστημικό φαινόμενο της πολιτικής ζωής της χώρας. Με διάφορα προσχήματα που προσαρμόζονται στον πνευματικό ρόλο της Εκκλησίας έτσι όπως οι ίδιοι οι ιεράρχες τον αντιλαμβάνονται, η Ιερά Σύνοδος παραβιάζει συστηματικά τη σιωπή που αρμόζει στη διακηρυγμένη αποστολή της.

Θεωρήσαμε κάποια στιγμή ότι για την παραβίαση αυτή ευθυνόταν η προηγούμενη ηγεσία της Εκκλησίας και ελπίσαμε στην αλλαγή πλεύσης με τη νέα ηγεσία. Συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο ότι το πρόβλημα δεν αφορά τα πρόσωπα αλλά τον θεσμό, έναν θεσμό που εκτρέπεται συστηματικά και πάντα στην ίδια κατεύθυνση προκειμένου να υπερασπιστεί τα δικά του συμφέροντα. Αυτό είναι κατά τη άποψή μου το πρώτο πρόβλημα. Και είναι πρόβλημα λειτουργίας του πολιτεύματος.

Κοινή βάση των πολιτικών παρεμβάσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι η αντίδραση σε κάθε αλλαγή που ενδέχεται να χρειάζονται η χώρα και οι πολίτες αλλά θεωρείται επιζήμια για τα δικά της συμφέροντα. Η Εκκλησία δεν είναι απλά μια δύναμη που παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα, είναι μια αντιδραστική δύναμη που συντάσσεται σε πολλές περιπτώσεις με την οπισθοδρόμηση. Τρανό παράδειγμα η θέση της Εκκλησίας σε κάθε εκπαιδευτική αλλαγή που επιχειρεί να μεταρρυθμίσει το σχολείο και να λειτουργήσει κοινωνικοποιητικά για το σύνολο των μαθητών και μαθητριών που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία, και που είτε δεν είναι ορθόδοξοι στο θρήσκευμα είτε δεν επιθυμούν να είναι θύματα της ορθόδοξης προπαγάνδας που γίνεται στα σχολεία. 




Οι ιεράρχες δεν απαιτούν μόνο να έχουν λόγο για τα αναλυτικά προγράμματα των σχολείων, τα μαθήματα, τα σχολικά βιβλία, τις σχολικές γιορτές. Απαιτούν να μη γίνουν αλλαγές που κλονίζουν την κυρίαρχη θέση της Ορθοδοξίας στην εκπαίδευση. Το απαιτούν για να ελέγχουν το περιεχόμενο της ιδιότητας του έλληνα πολίτη που καλλιεργείται στο σχολείο, για να διαιωνίζουν την ταύτιση της πολιτειότητας με την Ορθοδοξία και να διασφαλίζουν ένα μαζικό ποίμνιο, ένα πλήρωμα που είναι δικό τους, ομιλούν στο όνομά του και αντλούν πολιτική δύναμη από αυτό. Ακόμη και στην πρόσφατη παρέμβασή της με αφορμή την οικονομική κρίση, η Εκκλησία αυτόν τον ρόλο διεκδικεί για τον εαυτό της. Αναφέρεται και πάλι στην Εκπαίδευση. Αφού εκφράζει την ανησυχία της για «το νέο Λύκειο που ετοιμάζεται», αυτοαναγορεύεται εκπρόσωπος του έλληνα πολίτη, γίνεται η δυνατή φωνή του. «Πιστεύουμε» , σημειώνουν ακόμη, «ότι όντως τα σχολικά βιβλία γράφονται με την ευθύνη της Πολιτείας,αλλά το περιεχόμενό τους αφορά και τον τελευταίο έλληνα πολίτη που περιμένει από την Εκκλησία του να μεταφέρει με δύναμη τη δική του ταπεινή φωνή».

Από τη μία στέκει η Πολιτεία και από την άλλη η Εκκλησία, η Εκκλησία ως εκπρόσωπος του πολίτη. Μια δύναμη που υπερασπίζεται τον λαό και τα συμφέροντά του απέναντι στην Πολιτεία, μια δύναμη που αντιστέκεται «στο πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου». Μια Εκκλησία που, όπως ισχυρίζεται, δεν φοβάται να γίνει ιερομάρτυρας στον βωμό της αντίστασης. Στη δημιουργία αυτού του δίπολου, του Κακού και του Καλού, της Πολιτείας και της Εκκλησίας, της κοινωνίας των πολιτών και της κοινωνίας των πιστών, καθοριστική είναι η συμβολή της πολιτικής εξουσίας. Με την ανοχή ή και την υποστήριξή της η Εκκλησία της Ελλάδος έχει απειλήσει και καταφέρει πολλές φορές στο παρελθόν να γίνει «κράτος εν κράτει». Συχνά πυκνά επιβεβαιώνει τη δυνατότητά της να αντιπαρατίθεται και να βγαίνει νικήτρια.

Γιατί αυτή η συναίνεση; Γιατί η ελληνική Πολιτεία συνομιλεί με την Εκκλησία ως πόλο πολιτικής εξουσίας; Γιατί της αναγνωρίζει τον ρόλο του θεματοφύλακα του Ελληνισμού; Γιατί της επιτρέπει να παρεμβαίνει στην Εκπαίδευση; Γιατί εξακολουθεί να παραβιάζει την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης; Γιατί δεν εφαρμόζει την ισότητα της μεταχείρισης ανάμεσα στους πολίτες διαφορετικού θρησκεύματος; Γιατί εξακολουθεί να πληρώνει το προσωπικό της Εκκλησίας με τα χρήματα των Ελλήνων, χωρίς μάλιστα να έχει τη συναίνεσή τους; Γιατί δεν αντιμετωπίζει την Εκκλησία ως μεγάλο ιδιοκτήτη; Γιατί οι πολιτικοί τής τότε αντιπολίτευσης έσπευδαν να φωτογραφηθούν υπογράφοντας για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες;


Το πρόβλημα είναι της Πολιτείας, της πολιτικής, των πολιτικών και των πολιτών και όχι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Με τη με αριθμό 44 διακήρυξή της «Προς τον λαό» η Εκκλησία μας είπε πολλά για την κρίση, τους δανειστές και τα λάθη μας. Κάποια από αυτά μάς θύμισαν τον λόγο πολιτικών κομμάτων ή και ομάδων που επιχειρούν κερδοσκοπώντας να δημιουργήσουν ή και να αυξήσουν την πολιτική πελατεία τους στη βάση της βαθιάς κρίσης που περνάει η χώρα. Αυτό που η Εκκλησία δεν μας είπε στη με αριθμό 44 διακήρυξή της προς τον ελληνικό λαό είναι η δική της συμβολή σ΄ αυτή την κρίση. Η Εκκλησία αποσιώπησε τη φοροασυλία της, τη δική της συμβολή στην αύξηση του δημόσιου χρέους, τη σκληρή της διαπραγμάτευση για να διατηρήσει τα οικονομικά της προνόμια, τη δική της διαπλοκή. Δεν μας απάντησε επίσης γιατί δεν συμμετέχει κι εκείνη, όπως όλοι, στη βελτίωση των δημόσιων οικονομικών της χώρας. Πού είναι, αλήθεια, το κρασί και το λάδι της;

28 December 2010

Τι ακριβώς εννοείτε με τη λέξη θεός;

Victor J. Stenger: «Χωρίς θεό δεν μπορούμε να είμαστε απλώς καλοί, μπορούμε να είμαστε καλύτεροι»

(ΧΡΟΝΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ, Ένθετο "Ε" Ελευθεροτυπίας, 24-25/12/2010)

«Πείτε μου τι ακριβώς εννοείτε με τη λέξη θεός και θα σας πω αν πιστεύω σ' αυτόν» έλεγε ο Αϊνστάιν, όταν του έθεταν το σχετικό ερώτημα περί πίστης. Εναν αιώνα και κάτι μετά, ένας συνάδελφός του, ο αμερικανός φυσικός Victor J. Stenger, εκπρόσωπος του κινήματος του Νέου Αθεϊσμού, που προέκυψε ως αντίπαλο δέος στον παραλογισμό του θρησκευτικού φονταμενταλισμού στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, έχει καταλήξει: η θρησκεία είναι ένα σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε το σύμπαν, μια απειλή για την κοινωνία, ένα όπλο ελέγχου στα χέρια των πλουσίων και ισχυρών. Πώς καταρρίπτεται; Με κάτι που σπανίζει ολοένα και περισσότερο στις μέρες μας: με τη λογική.
Το ερώτημα περί ύπαρξης ή μη του θεού έχει βασανίσει εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά -πολύ πιο σημαντικό- στο όνομα του θεού έχουν γίνει μερικοί από τους πιο αιματοβαμμένους πολέμους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η θρησκεία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι όλων σχεδόν των ανθρώπινων κοινωνιών, ανεξαρτήτως ιστορικού, γεωγραφικού και πολιτιστικού πλαισίου, αν και κανένα θρησκευτικό δόγμα δεν διαθέτει αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη του θεού ή θεϊκών οντοτήτων. Ακόμη πιο παράδοξο είναι το γεγονός ότι ενώ η πρόοδος της επιστήμης έχει επηρεάσει σημαντικά τις γνώσεις μας για τη δημιουργία του σύμπαντος, τα θρησκευτικά πιστεύω κυριαρχούν ακλόνητα σε όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι μπορεί να θεωρούνται ορθολογικά όντα, αλλά ο ανορθολογισμός κυριαρχεί αδιάκριτα στο θέμα της ύπαρξης του θεού.
Τη δεκαετία του 2000 ο κόσμος έγινε μάρτυρας μιας νέας έκρηξης του ανορθολογισμού, που συνδέθηκε με τον κοινωνικό μετασχηματισμό στο πλαίσιο της παγκοσμιο- ποιημένης οικονομίας. Στις ΗΠΑ μια κυβέρνηση θρησκόληπτων δεν δίστασε να ξεκινήσει έναν αιματηρό πόλεμο, με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, που έφερε τη σφραγίδα της θρησκείας και επεδίωκε μια ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ πολιτισμών. Παράλληλα, και ενώ οι τρομοκρατικές δράσεις και οι απειλές των φανατικών μουσουλμάνων είχαν κορυφωθεί, δηλώσεις όπως αυτές του πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ' στις 12 Σεπτεμβρίου 2006, ότι ο Μωάμεθ έσπερνε «μόνο μοχθηρία και απανθρωπιά», σχεδόν παγίωναν την άποψη περί ενός σχεδίου με στόχο τη σύγκρουση μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού.
Περίπου την ίδια περίοδο που ο νέος ανορθολογισμός είχε μετατραπεί σε κυριαρχούσα ιδεολογική τάση, μια μικρή ομάδα, κυρίως βρετανών και αμερικανών διανοουμένων, που σύντομα τα ΜΜΕ θα ονόμαζαν οι «Νέοι Αθεοι», περνάει στην αντεπίθεση, με αιχμή του δόρατος την επιστήμη και τη λογική, και προβάλλει μια σειρά επιχειρημάτων εναντίον των θρησκευτικών πεποιθήσεων και του ρόλου της θρησκείας στην κοινωνία. Τα βιβλία τους γίνονται μπεστ σέλερ και μια αρκετά σκληρή μάχη ιδεών ξεσπάει.
Ο αμερικανός φυσικός Victor J. Stenger είναι ένας από αυτούς που πρωτοστάτησαν στη δημόσια εκστρατεία εναντίον της θρησκείας. Πρωτοπόρος γύρω από την έρευνα της αστρονομίας των νετρίνων, ο Stenger στα βιβλία του συνδυάζει με εντυπωσιακό τρόπο την επιστημονική σκέψη με τη φιλοσοφική θεώρηση· έτσι, μαζί με τον βιολόγο Richard Dawkins, αποτελούν το βαρύ πυροβολικό του κινήματος του Νέου Αθεϊσμού.
Σε τι ακριβώς αναφέρεται ο όρος Νέος Αθεϊσμός; «Ετσι ονομάστηκε το φαινόμενο της κυκλοφορίας αλλεπάλληλων μπεστ σέλερ, τα οποία υπογράφονταν από τους άθεους Sam Harris, Richard Dawkins, Daniel Dennett, Christopher Hitchens και από μένα το διάστημα 2004-2007. Επίσης αναφέρεται στα δημοφιλή μπλογκ των άθεων Ρ.Ζ. Meyers, Rebecca Watson κ.ά. Συχνά, αν και λανθασμένα, μας κατηγορούν ότι είμαστε επιθετικοί· ωστόσο, οι Νέοι Αθεοι δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να υιοθετούμε μια στα- θερή και ασυμβίβαστη στάση υπέρ της επιστήμης και της λογικής, ακόμη και όταν προκαλούμε βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις. Βλέπουμε τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό ως μια σοβαρή απειλή για την κοινωνία, την οποία πρέπει να πολεμήσουμε. Θεωρούμε επίσης ότι και οι μετριοπαθείς πιστοί έχουν τουλάχιστον μέρος της ευθύνης, δεδομένου ότι διατηρούν πολλές από τις ίδιες παράλογες δεισιδαιμονίες με τους ακραίους πιστούς.
»Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι Νέοι Αθεοι αναγνωρίζουν και απολαμβάνουν σε προσωπικό επίπεδο τη λογοτεχνική και καλλιτεχνική αξία των Γραφών, της θρησκευτικής τέχνης και μουσικής. Η διαμάχη αφορά όσους προσπαθούν να επιβάλουν τις υπερφυσικές πεποιθήσεις τους στον υπόλοιπο πληθυσμό. Διαφωνούμε με αυτές και θεωρούμε ότι δεν είναι άξιες σεβασμού, ακριβώς επειδή είναι θρησκευτικές».


Ανθρωποι σε όλο τον κόσμο συνεχίζουν να θεωρούν ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε από μια θεϊκή δύναμη και πως αυτή επικοινωνεί συχνά μαζί μας. Ηλιθιότητα ή απλός φόβος και ανασφάλεια; «Πιθανώς, το αποτέλεσμα της εξέλιξης. Τα ζώα αντιδρούν στις ασυνήθιστες κινήσεις υποθέτοντας πως πρόκειται για απειλή από κάποιο αρπακτικό και παίρνουν μέτρα για να την αποφύγουν ακόμη και όταν αυτή δεν υφίσταται. Τα ζώα χωρίς αυτήν την ικανότητα δεν θα επιζούσαν επειδή η απειλή είναι, περιστασιακά, πραγματική. Ομοίως, οι πρώτοι άνθρωποι θα χρειάζονταν αυτήν την υπερευαισθησία προκειμένου να επιζήσουν. Αυτή η υγιής υπεραντίδραση, λοιπόν, έκανε τους ανθρώπους να αποδώσουν ζωικές ή ανθρώπινες δράσεις σε πολλά φαινόμενα που ήταν φυσικά. Από τη στιγμή που η οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ φυσικού και υπερφυσικού ήταν πέραν των διανοητικών ικανοτήτων των πρώτων ανθρώπων, η απόδοση θεϊκής δράσης σε φαινόμενα της φύσης ήταν κάτι αναπόφευκτο που στη συνέχεια οδήγησε στη θρησκεία».
Ωστόσο, πώς μπορεί ένα τόσο όμορφο μέρος όπως το σύμπαν να δημιουργήθηκε από το τίποτα; Αυτό δεν αναρωτιέται ο πολύς κόσμος; «Η ομορφιά είναι υποκειμενική, αλλά αυτό που βασικά θέτει η παραπάνω ερώτηση είναι πώς μπορεί μια σύνθετη δομή να αναπτυχθεί χωρίς σχέδιο. Ναι, ο πολύς κόσμος αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν το σύμπαν να δημιουργήθηκε από το τίποτα, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι απαιτείται ένας αιτιώδης παράγοντας για να πάμε από την απλότητα στην πολυπλοκότητα. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οσο απλούστερο είναι ένα σύστημα τόσο λιγότερο σταθερό είναι, και, μάλιστα, αν αφεθεί μόνο του, θα μεταβληθεί αυθόρμητα σε ένα πολυσύνθετο σύστημα. Ο κόσμος, λοιπόν, θα μπορούσε να έχει εμφανιστεί αυθόρμητα ως φάση μετάβασης από το "τίποτα", που είναι όσο απλό θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε, στο πιο σύνθετο "κάτι" που είναι το σύμπαν. Εάν είχαμε μια κατάσταση του τίποτα, η κατάσταση αυτή θα ήταν ασταθής όπως ένα μολύβι που ισορροπεί πάνω στη γόμα του.
»Οι επιστήμονες έχουν διατυπώσει σενάρια για μια τέτοια προέλευση του σύμπαντος, που είναι σύμφωνη με την υπάρχουσα γνώση. Ή το σύμπαν μας θα μπορούσε να είναι μέρος μιας μεγαλύτερης αιώνιας πραγματικότητας που περιέχει πολλά άλλα σύμπαντα.
»Οι φυσικοί του εικοστού αιώνα ανακάλυψαν ότι οι σημαντικότεροι θεμελιώδεις νόμοι της Φυσικής προκύπτουν από αυτά που αποκαλούμε "αρχές συμμετρίας". Η συμμετρία και η απλότητα πηγαίνουν χέρι χέρι. Μια τέλεια σφαίρα είναι ιδιαίτερα συμμετρική και εύκολο να περιγραφεί, ενώ ένα διαμάντι είναι σύνθετο και είναι πολύ δυσκολότερο να περιγραφεί λεπτομερώς. Το πρόωρο σύμπαν ήταν πολύ καυτό και ιδιαίτερα συμμετρικό. Δεν υπήρχε καμία δομή, απλώς τυχαίο χάος. Η φυσική ήταν απλή. Καθώς το σύμπαν επεκτάθηκε και έπεσε η θερμοκρασία, οι συμμετρίες αυθόρμητα διασπάστηκαν και δομές όπως οι γαλαξίες, καθώς επίσης και πιο σύνθετοι φυσικοί νόμοι, άρχισαν να διαμορφώ- νονται. Ολο αυτό συνέβη χωρίς να χρειαστεί το χέρι κάποιου δημιουργού».




Τι είναι πίστη; «Το να πιστεύεις σε κάτι ελλείψει εμπειρικών στοιχείων ή λογικής εξήγησης. Η πίστη δεν παρέχει καμία πληροφορία για την πραγματικότητα και καμία βάση για την ανθρώπινη δράση. Η επιστήμη δεν είναι βασισμένη στην πίστη, δεδομένου ότι στηρίζεται στην παρατήρηση και τη λογική.
»Γιατί θα πρέπει, λοιπόν, να έχουν λόγο οι "άνθρωποι της πίστης" σε θέματα ηθικής; Αυτό βασίζεται στη λανθασμένη υπόθεση ότι η ηθική προέρχεται από το θεό. Στην πραγματικότητα, η μελέτη της Ιστορίας καταδεικνύει επαρκώς ότι η ηθική προκύπτει όταν οι άνθρωποι, ακόμη και μερικά ζώα, χρειάζονται να έχουν κανόνες συμπεριφοράς προκειμένου να διατηρηθεί μια συνεταιριστική κοινωνία, απαραίτητη για την επιβίωση.
»Οι πιστοί έχουν γαλουχηθεί να πιστεύουν ότι η ηθική προέρχεται από το θεό και ότι δεν είναι δυνατόν να είναι κάποιος άθεος και να είναι ηθικός. Αυτό, όμως, που παρατηρούμε είναι πως οι άθεοι είναι τουλάχιστον τόσο ηθικοί όσο είναι οι πιστοί, και ίσως ακόμη περισσότερο. Η ηθική και η δεοντολογία προέρχονται από την ανθρωπότητα, όχι από το θεό. Είναι κανόνες συμπεριφοράς που απαιτούνται για μια λειτουργική κοινωνία. Ακόμη και πολλά ζώα έχουν μια πρωτόγονη ηθική, όπως ο αλτρουισμός.
»Εθνη δίχως κυρίαρχα πιστεύω γύρω από το θεό έχουν πολύ λιγότερα εγκλήματα από το αμερικανικό, που προσεύχεται στο θεό για τα πάντα, και είναι υγιέστερα από πολλές άλλες απόψεις. Συνεπώς, όχι μόνο μπορούμε να είμαστε καλοί δίχως το θεό, αλλά μπορούμε να είμαστε καλύτεροι δίχως το θεό».
Εάν η θρησκεία είναι βασισμένη σε θεμελιώδη ψεύδη, αποτελεί απαραιτήτως εμπόδιο στην κατανόηση του κόσμου; «Η Ιστορία βρίθει παραδειγμάτων θρησκευτικών "πιστεύω" που εμπόδιζαν την πρόοδο της επιστήμης, από τον Μεσαίωνα και τον Γαλιλαίο ώς τις σημερινές διαφωνίες για την εξελικτική θεωρία και την έρευνα των κυττάρων. Η Βίβλος λέει ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν από 6.000 χρόνια. Η επιστήμη λέει ότι είναι 13,7 δισεκατομμυρίων ετών. Η Βίβλος λέει ότι ο θεός δημιούργησε χωριστά "είδη" ζωής. Η επιστήμη λέει ότι όλη η ζωή εξελίχθηκε από την ίδια πηγή. Οι Δημιουργιστές εμποδίζουν τη διδασκαλία της εξελικτικής θεωρίας, η οποία είναι όχι μόνο θεμελιώδης για τον τρόπο που κατανοούμε τη ζωή, αλλά και για την ιατρική επιστήμη.
»Εμπόδια εμφανίζονται όταν θρησκευτικά δόγματα αφήνονται να αποθαρρύνουν την επιστημονική έρευνα. Η επιστήμη είχε ένα καλό ξεκίνημα στην αρχαία Ελλάδα, ειδικά με τον Θαλή, τον Δημόκριτο και τον Αριστοτέλη. Οι διδασκαλίες τους χάθηκαν στον πρώιμο χριστιανισμό, αν και διασώθηκαν από τους Αραβες, οπότε δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε εξ ολοκλήρου τη θρησκεία.




»Συχνά επισημαίνεται ότι οι μεγάλοι επαναστάτες στο χώρο της επιστήμης στην Ευρώπη -ο Καρτέσιος, ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος, ο Νεύτωνας- ήταν πιστοί. Ολοι, εκτός από τον Νεύτωνα, δέχθηκαν περιορισμούς από την Εκκλησία. Εν τούτοις, εάν εξετάσετε τις επιστημονικές τους παρατηρήσεις και τις θεωρίες τους, θα δείτε ότι ο θεός είναι εμφανώς απών, όπως είναι και σε όλες τις επιστημονικές παρατηρήσεις και θεωρίες από τότε. Ακόμη και σήμερα υπάρχει μια μειονότητα επιστημόνων που έχουν την ικανότητα να αφήνουν την επιστήμη τους στην πόρτα της Εκκλησίας την Κυριακή και να επανέρχονται στην επιστημονική τους έρευνα τη Δευτέρα, δίχως αυτά τα δύο στοιχεία να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους».
Εάν η επιστήμη μπορεί να κάνει υποθέσεις, γιατί όχι και η θρησκεία; «Η θρησκεία μπορεί να κάνει όσες υποθέσεις θέλει, αλλά χρειάζεται να υπάρχει λογική βάση γι' αυτές. Το να στηρίζεται στην παπική εξουσία ή στα γεμάτα λάθη ιερά κείμενα δεν αποτελεί καμία απολύτως βάση. Αυτό υποκινεί μια νοσηρή κατάσταση στην κοινωνία. Επίσης, οδηγεί σε θρησκευτικές διαφορές, δεδομένου ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να καθοριστεί ποια θρησκευτική πλευρά έχει δίκιο και ποια όχι. Το διαπιστώνουμε αυτό με την εχθρότητα μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων.
»Οι υποθέσεις στην επιστήμη πρέπει να είναι πάντα σύμφωνες με όλες τις επιστημονικές παρατηρήσεις και τις καθιερωμένες θεωρίες. Πρέπει να τίθενται πάντα υπό αίρεση και να απορρίπτονται όποτε βρίσκουμε ότι υπάρχει ασυμφωνία με τα γνωστά δεδομένα.
»Τα θρησκευτικά πιστεύω είναι μεταφυσικές πεποιθήσεις, δεν έχουν σχέση με τη φυσική επιστήμη. Η ασυμβατότητα επιστήμης και θρησκείας προέρχεται από τον ισχυρισμό ότι η θρησκεία έχει βέβαιη γνώση της μεταφυσικής αλήθειας μέσω της αποκάλυψης και της μυστικιστικής εμπειρίας».
Οταν ένα άτομο λέει ότι πιστεύει στο θεό, θα πρέπει να αποδείξει την ύπαρξη του θεού; «Οχι. Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Αλλά δεν έχει κανένα νόημα να πιστεύεις σε κάτι μπροστά στην απόλυτη έλλειψη στοιχείων και, μάλιστα, μπροστά στην ύπαρξη στοιχείων που υποστηρίζουν τη μη ύπαρξη του θεού. Δεδομένου ότι δεν έχουμε καμία ανάγκη να εισαγάγουμε το θεό για να εξηγήσουμε οτιδήποτε παρα- τηρούμε στον κόσμο, όταν κάποιος υποστηρίζει ότι ο θεός υπάρχει, τότε, ναι, αυτός πρέπει να αποδείξει πως όντως υπάρχει.
»Μέχρι τώρα κανένας δεν έχει βρει ένα πειστικό επιχείρημα για την ύπαρξη του θεού. Τα λογικά επιχειρήματα αποτυγχάνουν επειδή υποθέτουν αυτό που επιδιώκουν να αποδείξουν. Τα επιχειρήματα υπέρ ενός σχεδίου για τη δημιουργία του σύμπαντος αποτυγχάνουν επειδή το σύμπαν δεν παρουσιάζει κανένα στοιχείο ύπαρξης ενός σχεδίου. Τα επιχειρήματα από την προσωπική εμπειρία αποτυγχάνουν επειδή κινούνται στο επίπεδο του ανεκδότου και δεν μπορούν να ελεγχθούν. Τα λεγόμενα επιχειρήματα περί του χάσματος του θεού (δηλαδή, επιχειρήματα που προσπαθούν να καλύψουν με το θεό ένα κενό στην επιστημονική γνώση), αποτυγχάνουν, επειδή η επιστήμη έχει τρόπο να καλύπτει τελικά τα κενά της».

Τι λέτε σε όσους σας ζητούν να αποδείξετε ότι ο θεός δεν υπάρχει; «Τους το αποδεικνύω. Ο θεός που οι περισσότεροι λατρεύουν (ο ιουδαιο-χριστιανο-ισλαμικός θεός) υποτίθεται ότι διαδραματίζει έναν τόσο σημαντικό ρόλο στον κόσμο και την ανθρώπινη ζωή, που θα έπρεπε να έχει γίνει έως τώρα αντιληπτός. Για παράδειγμα, πρέπει να έχουμε αποδείξεις ότι οι προσευχές απαντιούνται ή ότι ο θεός αποκαλύπτει αλήθειες στους ανθρώπους. Δεν βλέπουμε κανένα τέτοιο στοιχείο, το οποίο θα έπρεπε να υπάρχει· έτσι μπορούμε να καταλήξουμε με ασφάλεια στο συμπέρασμα, πέρα από κάθε λογική αμφιβολία, ότι ένας τέτοιος θεός δεν υπάρχει.
»Για την αποτελεσματικότητα της προσευχής έχουν πραγματοποιηθεί σε αξιόπιστα πανεπιστημιακά ιδρύματα (Χάρβαρντ, Πανεπιστήμιο Ντιουκ, κλινική Mayo) αξιόπιστες έρευνες από αξιόπιστους επιστήμονες. Οι έρευνες αυτές δεν έχουν βρεί κανένα στοιχείο ότι η προσευχή έχει αποτελέσματα. Ομοίως, η αποκάλυψη θα μπορούσε να εξεταστεί με την εκτέλεση πειραμάτων στα οποία οι άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι μιλούν στο θεό παρέχουν κάποιες πληροφορίες που δεν θα ήταν δυνατόν να γνωρίζουν και που θα ελέγχονται αργότερα επιστημονικά.
»Βέβαια, είναι αλήθεια ότι ο θεός θα μπορούσε να επιλέξει να κρυφτεί από τους ανθρώπους, αλλά ένας τέτοιος θεός θα ήταν ένας κακός θεός, δεδομένου ότι πολλοί άνθρωποι επιδιώκουν ειλικρινά κάποιο σημάδι της ύπαρξής του· όμως, ο θεός τούς στέλνει στην αιώνια φωτιά, ενώ δέχεται μόνο εκείνους που τον λατρεύουν παράλογα και μόνο με βάση την πίστη».
Μπορεί να είναι κανείς ταυτόχρονα θρήσκος και ορθολογιστής; «Ναι! Η θεολογία είναι ορθολογική. Εν τούτοις, οποιοδήποτε ορθολογικό επιχείρημα απαιτεί αρχικές υποθέσεις, μέσω των οποίων, ακόμη κι αν δεν είναι σωστές, να μπορείς να φτάνεις σε ένα λογικό συμπέρασμα. Οι θεολόγοι αμφισβητούν σπάνια τη βασική παραδοχή τους ότι ο θεός υπάρχει· έτσι, ανεξάρτητα από το πόσο διεξοδική μπορεί να είναι η συλλογιστική διαδικασία που ακολουθούν, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποδειχθεί ότι υπάρχει θεός. Τα θεολογικά συμπεράσματα είναι λανθασμένα επειδή η βάση τους είναι λανθασμένη.
»Η ανωτερότητα της επιστημονικής έναντι της θρησκευτικής σκέψης δεν βασίζεται σε φιλοσοφικά επιχειρήματα. Κανένας δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα για την απόλυτη πραγματικότητα. Αλλά η επιστήμη έχει μια πολύ πιο επιτυχημένη πορεία από τη θρησκεία, όσον αφορά το ρόλο και των δύο στην ανθρώπινη πρόοδο - και έτσι έχουμε κάθε λόγο να την εμπιστευθούμε στην προσπάθειά μας να έρθουμε πιο κοντά στην αλήθεια».

Το να είναι κανείς δηλωμένος άθεος είναι χειρότερο από το να ομολογούσε κάποιος ότι ήταν κομμουνιστής στα χρόνια του μακαρθισμού στις ΗΠΑ... «Η περίπτωση των ΗΠΑ σίγουρα δεν είναι αντιπροσωπευτική, αφού ως χώρα έχει πολύ πιο έντονο το θρησκευτικό στοιχείο απ' ό,τι οι άλλες προηγμένες χώρες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας ιστορίας στην οποία οι αρχικοί άποικοι επιδίωξαν τη θρησκευτική ελευθερία - την οποία γρήγορα αρνήθηκαν σε άλλους, μόλις είχαν τη δύναμη να το κάνουν. Υπήρξε μια σύντομη περίοδος κατά τη διάρκεια του Διαφωτισμού, όταν το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που συνέβαλαν στην ίδρυση των ΗΠΑ (ο Ουάσινγκτον, ο Τζέφερσον, ο Μάντισον, ο Πέιν και ο Φράνκλιν) πίστευαν στον ντεϊσμό αντί στον χριστιανικό θεϊσμό. Αλλά ο χριστιανισμός διατήρησε την κυριαρχία του στους ανθρώπους και οι πολιτικοί έπρεπε είτε να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι είτε, όπως τώρα, να πάρουν το ρίσκο μιας ήττας στην κάλπη.
»Η θρησκεία είναι πάντα ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται από εκείνους που είναι στην εξουσία για να έχουν τους ανθρώπους υπό έλεγχο. Μάρτυρας οι αιώνες, κατά τη διάρκεια των οποίων το θείο δικαίωμα των βασιλιάδων επέτρεψε σε λίγους να ζουν μέσα στη μεγάλη πολυτέλεια, ενώ οι μάζες ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Ακόμη και σήμερα στην Ινδία οι πλούσιοι εμποδίζουν τους φτωχούς να εξεγερθούν, έχοντάς τους εξαπατήσει με το κάρμα.
»Σήμερα στην Αμερική το βασιλικό αξίωμα έχει αντικατασταθεί από άτομα και εταιρείες ακόμη μεγαλύτερου πλούτου, που χρησιμοποιούν αυτόν τον πλούτο για να εξαγοράζουν εκλογές. Οι πολιτικοί δεν μπορούν να επιβιώσουν πολιτικά δίχως τα χρήματα που απαιτούνται για την προεκλογική τους εκστρατεία και μόλις βρεθούν σε θέση εξουσίας θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι οι ευεργέτες τους θα συνεχίζουν να ευημερούν, με πρόσθετες μειώσεις των φόρων και άλλα πλεονεκτήματα. Η θρησκεία χρησιμοποιείται από την ολιγαρχία για να πείσει τους ανθρώπους να ψηφίσουν ενάντια στα συμφέροντά τους με την προώθηση μιας κάλπικης ατζέντας "αξιών", που οι ψηφοφόροι, δυστυχώς, νομίζουν ότι είναι κάτι πιο σημαντικό από τη δική τους ευημερία».
Στο βιβλίο σας «The Fallacy of Fine-Tuning», που θα κυκλοφορήσει σύντομα, υποστηρίζετε ότι το σύμπαν δεν σχεδιάστηκε για μας. Οφείλεται η ζωή στη Γη σε ένα ατύχημα; «Σίγουρα, αλλά ακόμη δεν κατανοούμε τον ακριβή μηχανισμό. Ετσι, δεν μπορούμε να προβλέψουμε πόσο κοινή μπορεί να είναι η ζωή στο σύμπαν. Η τρέχουσα σκέψη είναι ότι η πρωτόγονη ζωή, όπως τα βακτηρίδια, είναι αρκετά κοινή, αλλά η σύνθετη ζωή, όπως τα φυτά και τα ζώα, είναι πιθανώς πολύ σπάνια. Αλλά το σύμπαν είναι απέραντο και μπορεί να περιέχει ένα τρισεκατομμύριο πλανήτες. Συνεπώς, ακόμη και ένα πολύ απίθανο ατύχημα είναι πιθανό να έχει συμβεί σε άλλα μέρη του σύμπαντος».

Victor J. Stenger
  • Μεγάλωσε σε μια εργατική γειτονιά του Νιου Τζέρσεϊ. Ο πατέρας του ήταν λιθουανός μετανάστης και η μητέρα του κόρη Ούγγρων μεταναστών.
  • Σπούδασε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Νιου Τζέρσεϊ. Πήρε μεταπτυχιακό στη Φυσική το 1959 και διδακτορικό το '63 από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.Διετέλεσε καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Χαβάης (1963-2000). 
  • Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης, της Οξφόρδης, της Φλωρεντίας, ενώ ήταν επίσης επισκέπτης ερευνητής στο Εργαστήριο Rutherford Appleton στην Αγγλία και στο Εθνικό Εργαστήριο Πυρηνικής Φυσικής στην Ιταλία.Σήμερα είναι καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και ομότιμος καθηγητής Φυσικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης.
  • Η ερευνητική του καριέρα αφορά την περίοδο της μεγάλης προόδου της Σωματιδιακής Φυσικής, που οδήγησε τελικά στο λεγόμενο καθιερωμένο μοντέλο (standard model). Συμμετείχε σε πειράματα που βοήθησαν στην εγκαθίδρυση των στοιχείων των παράξενων σωματιδίων (charmed quarks), των gluons και των νετρίνων και πρωτοστάτησε στην έρευνα γύρω από τους τομείς των ακτίνων γάμμα υψηλής ενέργειας και στην αστρονομία των νετρίνων. Συνεργάστηκε σε πείραμα στην Ιαπωνία, που έδειξε για πρώτη φορά ότι τα νετρίνα έχουν μάζα.
  • Στα βιβλία του διασταυρώνονται η φυσική, η κοσμολογία, η φιλοσοφία και η θρησκεία. Το βιβλίο του «God: The Failed Hypothesis» ήταν στη λίστα των μπεστ σέλερ της εφημερίδας «New York Times» το 2007.



27 December 2010

Σε τι χρειάζομαι ένα θεό; (5)

Ruth Hofbauer, 75 ετών, από το Wiesbaden

(Όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή >>>, η απόδοση του
αρχικού κειμένου γίνεται ελεύθερα και με περικοπές!)

Όταν ήμουν μικρή επικρατούσε στη Γερμανία ο Εθνικοσοσιαλισμός (Ναζί) και η οικογένειά μας ήταν αποκομμένη από τον κοινωνικό περίγυρο. Αποδεκτός ήταν σε μας μόνο όποιος πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Στο χωλ του σπιτιού μας υπήρχε μια πινακίδα με τα λόγια της Βίβλου: «Εγώ και ο οίκος μου υπηρετούμε τον Κύριο» και καθένας που ερχόταν, ήξερε τι ισχύει στην οικογένειά μας.

Η κατεύθυνση για τη ζωή μου συμπυκνωνόταν για πολλά χρόνια στη νυχτερινή προσευχή: «Κύριε, κάνε με ευσεβή για να έρθω κοντά σου στον Ουρανό». Και ο δρόμος προς τον Ουρανό εξασφαλιζόταν με έναν άλλον κανόνα: «Κράτα την καρδιά σου καθαρή για να κοιτάει ο Κύριος μέσα σου!» Και βέβαια, στα αυτιά μου κουδούνιζε η επισήμανση: «Ακόμα κι αν οι γονείς σου δεν σε βλέπουν, από το θεό δεν ξεφεύγει τίποτα!»

Στα 9 χρόνια μου πρέπει να είχα αναπτύξει ένα συναίσθημα μειωμένης αυτοεκτίμησης, ότι δεν επαρκώ στις απαιτήσεις του θεού και των εκπροσώπων του στη Γη, των γονέων μου και του ιερέα μας. Κυριότερα χαρακτηριστικά στις εκδηλώσεις μου ήταν έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανασφάλεια σε καθημερινές δραστηριότητες και κατάθλιψη λόγω των «αμαρτιών» μου! Δεν είχα καμιά χαρά στη ζωή και παρακαλούσα διαρκώς το θεό να μου δώσει ένα μήνυμα ότι με συγχωρεί και με αποδέχεται. Επειδή δεν πήρα ποτέ τέτοιο μήνυμα, υπέθετα ότι είμαι οριστικά καταδικασμένη.

Πολλές αποφάσεις που πήρα στα νεανικά και εφηβικά μου χρόνια ήταν μοιραίες, γιατί όλες είχαν ως κριτήριο ορθότητας, τι «αρέσει στο θεό». Αυτό αφορούσε και τον πρώτο γάμο μου, ο οποίος κράτησε 17 χρόνια.

Όταν ξαναερωτεύτηκα και είχα την ευκαιρία να συζητήσω για τη ζωή μου μέχρι τότε, κατάλαβα ότι είχα τελείως εσφαλμένη αντίληψη για τη ζωή και το θεό που προκαλούσε φοβίες. Στο εξής υπήρχε μεν ο θεός στη ζωή μου, αλλά ως δευτερεύον θέμα, ως θεούλης… Όταν είχα ευχάριστες εμπειρίες, έστελνα ευχαριστίες στο θεό, γιατί πίστευα ακόμα ότι πλέον ανταποκρίνεται στις παρακλήσεις μου…

Πέρασαν ακόμα 28 χρόνια μέχρι να καταλάβω τη θρησκευτική και ειδικότερα τη χριστιανική ανοησία, μέχρι να απαλείψω οριστικά τις τριαδικές θεότητες από το μυαλό μου. Αυτό το χρωστάω στον Franz Buggle και στο βιβλίο του «Δεν έχουν ιδέα σε τι πιστεύουν!» Ακολούθησα με συνέπεια τη συμβουλή του να διαβάσουμε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη εξ ολοκλήρου και όχι αποσπασματικά, όπως την προβάλλουν ο ιερέας και ο κατηχητής.

Έμεινα κατάπληκτη για τα απίστευτα, φρικτά και αντιφατικά κείμενα που απομακρύνουν τον άνθρωπο από κάθε ηθική συμπεριφορά. Με αυτή την ανάγνωση τελείωσε οριστικά το θέμα της «πίστης» μέσα μου.

Σήμερα σκέφτομαι με αγανάκτηση για τη χαμένη ζωή μου με «πατέρα και υιό». Το νόημα της ζωής μου είναι πλέον η ίδια η ζωή. Έχω μόνο αυτή τη μία ζωή και προσπαθώ να τη διαμορφώσω έτσι, ώστε κάθε νέα ημέρα να είναι ένα δώρο στον εαυτό μου.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 είμαι αθεΐστρια! Θέλω να είμαι «καλή» με όλους τους ανθρώπους, επειδή κι αυτοί το επιθυμούν και όχι για να αρέσω σε κάποιο θεό. Όποιος κάνει αυτό το απελευθερωτικό βήμα, θα αισθανθεί απόλυτη ψυχική αγαλλίαση και αίσθημα ευτυχίας.

Δεν κρατάω μυστική την απομάκρυνσή μου από τη θρησκεία, κάθε άλλο: θεωρώ τον εαυτό μου αθεϊστική ακτιβίστρια και βλέπω την αποστολή μου να δείξω στους συνανθρώπους μου την πραγματική ανοησία της θρησκευτικής πίστης που αποτελείται από αυθαίρετα συναρμολογημένες ιστορίες.

Λυπάμαι τους ανθρώπους που περιορίζονται στη θρησκευτική πίστη τους και πρέπει να πω ότι συχνά αισθάνομαι αμηχανία και περιφρόνηση, όταν έρχομαι σε κάποια επικοινωνία μαζί τους. Συχνά σκέφτομαι πόσο υποβαθμισμένη προσωπικότητα διέθετα, όταν κι εγώ πίστευα και καταπιεζόμουν από αισθήματα ενοχής.

Έχω γι’ αυτό μόνο μια συμβουλή: «Διαβάστε όλες τις γραφές, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, με κριτικό και συγκριτικό πνεύμα, διαβάστε το καταστατικό του συλλόγου, στον οποίο ανήκετε μέσω νηπιοβαπτισμού. Προσπαθήστε να σκεφτείτε…»


26 December 2010

Υπατία: ένα λαμπρό πνεύμα που έσβησε άδοξα

(της Ιωάννας Σουφλέρη, ΒΗΜΑ, 17/12/2010)

Στην Υπατία (370-415 μ.Χ.), τη νεοπλατωνική φιλόσοφο, μαθηματικό και αστρονόμο, είναι αφιερωμένο το τελευταίο βιβλίο της συγγραφέως Άννας Γκέρτσου-Σαρρή η οποία εμπνέεται από ιστορικά θέματα. Περιττό ίσως να πούμε ότι η Υπατία όντως υπήρξε πρόσωπο που μπορούσε να εμπνεύσει τους συγχρόνους της, αλλά από ό,τι φαίνεται όχι μόνο. Η κόρη του μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα συνέχισε επάξια στα χνάρια του πατέρα της.


Αφού περιηγήθηκε στην Αθήνα και στην Ιταλία προκειμένου να μαθητεύσει δίπλα σε γνωστά ονόματα νεοπλατωνιστών της εποχής της επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια όπου και ανέλαβε την εκεί φιλοσοφική σχολή τους. Η φήμη της ξεπέρασε τα όρια της πόλης και η Υπατία έγινε πόλος έλξης διανοουμένων από όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Αν και πολυγραφότατη, τα έργα της δεν έχουν διασωθεί (τα γνωρίζουμε από αναφορές σε αυτά). Έμεινε, δε, στην Ιστορία ως ένα ακόμη θύμα της μισαλλοδοξίας καθώς βρήκε τραγικό θάνατο από τον χριστιανικό όχλο που την κατακρεούργησε και έκαψε τα μέλη της.

Ο θάνατος της Υπατίας δίνει το έναυσμα για να ξετυλιχθεί το κουβάρι της διήγησης του βιβλίου της κυρίας Γκέρτσου-Σαρρή. Κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου είναι η Ευδοκία, φίλη της Υπατίας, η οποία διευθύνει μεγάλο εργαστήριο αντιγραφής χειρογράφων ενώ και η ίδια είναι αντιγραφέας, χωρίς όμως να το γνωρίζουν οι άλλοι. Η Ευδοκία δέχεται την επίσκεψη του ανακριτή, ο οποίος καταφθάνει από τη Νέα Ρώμη (Κωνσταντινούπολη) προκειμένου να διερευνήσει τα του θανάτου της Υπατίας.

Οι αναμνήσεις της Ευδοκίας και οι διάλογοί της με τον ανακριτή Μάρκελλο είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο στήνεται μια πραγματική αναπαράσταση του κλίματος της εποχής. Μιας μεταβατικής εποχής η οποία επιφυλάσσει πολλά πλήγματα στην αλεξανδρινή διανόηση και όπου νομοθετείται η λατρεία ενός νέου θεού. Μιας εποχής που σημαδεύεται από τον θάνατο της λαμπρής γυναικείας προσωπικότητας στην οποία είναι αφιερωμένο το βιβλίο.

Το πόνημα της κυρίας Γκέρτσου-Σαρρή είναι ιστορικό μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί από όλους, όσοι ενδιαφέρονται για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και όχι μόνο. Τα φιλοσοφικά διλήμματα που αντιμετώπισαν οι ήρωες του βιβλίου είναι πολύ, μα πολύ επίκαιρα.

25 December 2010

Νέος πρόγονος του ανθρώπου από το DNA ενός μικρού κοριτσιού

(Ελευθεροτυπία, 23/12/2010)

Νέες ανακαλύψεις έρχονται να φωτίσουν την εξελικτική ιστορία του ανθρώπου. Εκτός από το είδος του Χόμο Σάπιενς και των Νεάντερταλ, ένα νέο, συγγενικό, είδος προστίθεται στους προγόνους του ανθρώπου: οι Ντενίζοβα.

Η ανακάλυψη, υπό τον επιφανή παλαιο-γενετιστή καθηγητή Σβάντε Πάαμπο του Ινστιτούτου Εξελικτικής Ανθρωπολογίας Μαξ Πλανκ της Λειψίας στη Γερμανία και τον γενετιστή Ντέιβιντ Ράιχ της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ των ΗΠΑ, που παρουσίασαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό "Nature", σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, το BBC και τη βρετανική εφημερίδα Guardian, βασίστηκε στην ανάλυση του DNA ενός δακτύλου και ενός δοντιού ενός αρχαίου κοριτσιού που βρέθηκε το 2008 στα όρη Αλτάι της νότιας Σιβηρίας.


Το κορίτσι μπορεί να θεωρηθεί «ανατολικός» συγγενής των Νεάντερταλ και πιο μακρινός συγγενής των ανθρώπων. Όπως έκαναν οι Νεάντερταλ, έτσι και αυτό το συγγενικό είδος είχε σεξουαλικά διασταυρωθεί με τους προγόνους των ανθρώπων.

Το "τρίτο" είδος, που πήρε την ονομασία "Ντενίζοβα" (από το όνομα του σπηλαίου όπου βρέθηκαν τα οστά), ζούσε πριν από περίπου 30.000 - 50.000 χρόνια και πιθανότατα είχε εξαπλωθεί στην Ευρασία. Οι Ντενίζοβα φαίνεται πως διέφεραν όχι μόνο γενετικά, αλλά και μορφολογικά σε σχέση με τους ανθρώπους και τους Νεάντερταλ, αφού το δόντι και το δάχτυλο που βρέθηκαν, παραπέμπουν σε αρχαιότερους σωματότυπους, όπως αυτοί των Χόμο Ερέκτους και Χόμο Χάμπιλις. Η ανακάλυψη χαρακτηρίστηκε "εντυπωσιακή" από τον καθηγητή Κρις Στρίνγκερ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.

Τον περασμένο Μάρτιο, η ίδια επιστημονική ομάδα είχε ανακοινώσει για πρώτη φορά την ανακάλυψη αυτού του συγγενικού προανθρώπινου είδους, αναλύοντας DNA από το οστό ενός δαχτύλου που είχε βρεθεί σε ένα σπήλαιο. Τώρα, με τη βοήθεια ενός δοντιού πέρα από το δάχτυλο, οι επιστήμονες έχουν πλέον αναλύσει ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος του DNA που προέρχεται από ένα κορίτσι πέντε έως δέκα ετών.

"Η εικόνα που προκύπτει από την ανάλυση του γονιδιώματος, είναι ότι ο πληθυσμός των Ντενίζοβα αποτελεί 'αδελφή' ομάδα των Νεάντερταλ", σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι οποίοι συνέκριναν το DNA του αρχαίου κοριτσιού με το DNA 38 συγχρόνων ανθρώπων από 53 διαφορετικούς πληθυσμούς. Αποδείχτηκε ότι οι Ντενίζοβα έχουν συνεισφέρει σε σημαντικότερο βαθμό (πάνω από 5%) στο γενετικό υλικό των σημερινών Μελανήσιων κατοίκων των νησιών του Ειρηνικού ωκεανού (ιδίως της Παπούα Νέας Γουινέας), οι οποίοι είναι γενετικά διαφορετικοί από τους Πολυνήσιους.


Σύμφωνα με τον καθηγητή Πάαμπο, η νέα εικόνα δείχνει ότι στην μεν Ευρώπη οι πρόγονοι των ανθρώπων συνυπήρχαν με τους Νεάντερταλ, στη δε Ασία με τους Ντενίζοβα (και πιθανώς με τους "Χόμπιτ"). Τον Μάιο, ο ίδιος επιστήμονας (ο οποίος έχει επίσης αποκωδικοποιήσει το γονιδίωμα των Νεάντερταλ) είχε ανακοινώσει ότι οι γενετικές αναλύσεις δείχνουν πως οι Χόμο Σάπιενς και οι Νεάντερταλ είχαν επιμιξίες, πιθανότατα όταν οι πρώτοι είχαν αρχίσει τις μεταναστεύσεις τους προς την Ευρασία πριν από περίπου 60.000 χρόνια.

Παραμένει, προς το παρόν, άγνωστο πώς εξαφανίστηκαν οι Ντενίζοβα, αλλά δεν αποκλείεται να συνέβη με αυτούς ό,τι και με τους Νεάντερταλ, δηλαδή να υπέκυψαν στην ανωτερότητα των εξ Αφρικής μεταναστών Χόμο Σάπιενς. Μια εκδοχή, σύμφωνα με τον γενετιστή Ρίτσαρντ Γκριν του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Σάντα Κρουζ, ο οποίος συμμετείχε στη νέα έρευνα, είναι ότι πριν από 300.000 έως 400.000 χρόνια μια πρώτη ομάδα προ-ανθρώπων μετανάστευσε από την Αφρική. Το ένα σκέλος της κατέφυγε στην Ευρώπη όπου αποτέλεσε τους Νεάντερταλ και το άλλο στην Ασία όπου αποτέλεσε τους Ντενίζοβα. Αργότερα, πριν από 60.000 έως 70.000 χρόνια, έφυγε προς την Ευρώπη ένα άλλο κύμα μεταναστών από τους σύγχρονους ανθρώπους (Χόμο Σάπιενς), τους άμεσους προγόνους μας.

Εδώ και χρόνια οι επιστήμονες υποψιάζονται ότι αρκετά διαφορετικά είδη ανθρώπων ζούσαν δίπλα-δίπλα κατά το προηγούμενο ένα εκατομμύριο χρόνια περίπου. Η νέα ανακάλυψη ενισχύει την πεποίθηση ότι υπάρχουν κι άλλα συγγενικά με τον άνθρωπο είδη που μένει ακόμα να ανακαλυφθούν.


Πάντως ο Πάαμπο αποφάσισε να μην ονομάσει επισήμως νέο ανθρώπινο είδος τους Ντενίζοβα (προς το παρόν τουλάχιστον), για να αποφύγει τις επιστημονικές διαμάχες, κατά πόσο αποτελούν όντως ξεχωριστό είδος από εμάς ή όχι. Ακόμα και για τους Νεάντερταλ, για τους οποίους υπάρχουν πολύ περισσότερα στοιχεία, οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμα καταλήξει σε ομοφωνία κατά πόσο αποτελούν ξεχωριστό είδος ή υπο-είδος των ανθρώπων.

Θα ακολουθήσουν νέες ανασκαφές στο σπήλαιο Ντενίζοβα για να ρίξουν περισσότερο φως στο ζήτημα. Δεν αποκλείεται μάλιστα να υπάρχουν ήδη απολιθώματα των Ντενίζοβα ξεχασμένα σε διάφορα μουσεία του κόσμου, ταξινομημένα με λάθος τρόπο.

24 December 2010

«Προς το Λαό» που τον κοροϊδεύουν και κλέβουν επί αιώνες

Για τη νέα πρόκληση των θεοκρατών με ένα φυλλάδιό τους


Για όσους γνωρίζουν την πραγματική Ιστορία των πολιτισμών, καθώς επίσης και για όσους είναι ψυχικά στοιχειωδώς στα καλά τους, η διαχρονική αναίδεια και θράσος των μεγάλων και μικρών ηγετών του Χριστιανισμού δεν αποτελεί έκπληξη, αφού το να ισχυρίζεται κανείς ότι κατέχει μία «μοναδική» αλήθεια, στην οποία μάλιστα νομιμοποιείται θεόθεν να υποτάξει ολόκληρη την ανθρωπότητα, είναι κάτι αξιωματικώς παράλογο, εξωφρενικό και απαράδεκτο. Υπήρξαν όμως και εξακολουθούν να υπάρχουν και στιγμές, και μάλιστα πάμπολλες, που αυτό το βαθύ θράσος τους αποδεικνύεται κατά κυριολεξίαν απύθμενο, λες και εκτός της πολιτισμικής ποικιλίας αλλά και της αιδούς έχουν βαλθεί να βλάψουν κι από πάνω την κοινή λεγόμενη λογική.


Ένα τέτοιο ακραίο παράδειγμα απύθμενου θράσους, αλλά και της σύμφυτης με τον Χριστιανισμό υποκρισίας, δίνουν στις ημέρες μας οι θεοκράτες της δικτατορεύσουσας στην πατρίδα μας Ορθόδοξης Εκκλησίας, μέσα από το προκλητικό φυλλάδιό τους «Προς το Λαό», στο οποίο επιτίθενται στις έως τώρα δουλικές προς αυτούς πολιτικές ηγεσίες του τόπου, προσποιούνται τους... εξ απυροβλήτου πολέμιους του περιβόητου «Μνημονίου» και, στο «δια ταύτα», αλαζονεύονται ως δήθεν οι. «μόνοι που μπορούν να σταθούν δίπλα στον άνθρωπο και να τον στηρίξουν»!

Ποιοι μιλάνε;

Mιλάνε αυτοί που κατ' εξοχήν ευθύνονται για την από ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους οικονομική υπανάπτυξη της πατρίδας μας, αυτοί που με κουρελοτίτλους από την βυζαντινοκρατία και την οθωμανοκρατία, έχουν ιδιοποιηθεί τεράστιο ποσοστό από τον εθνικό πλούτο, αυτοί που επί δύο σχεδόν αιώνες εμπόδισαν την δημιουργία Κτηματολογίου, αυτοί που ρευστοποίησαν και καρπώθηκαν εύκολο χρήμα από γαίες, ακίνητα και τραπεζικές μετοχές που στην πραγματικότητα δεν τους ανήκαν ποτέ, αυτοί που υποχρέωσαν το δούλο σε αυτούς Ελληνικό Κράτος, είτε είχε είτε δεν είχε, να στέλνει απίθανα τεράστια ποσά από τα χρήματα των φορολογούμενων υπηκόων του σε ξένες χώρες για να συντηρήσει χρηματοβόρα «πατριαρχεία» και προσηλυτιστικές «αποστολές».

Mιλάνε αυτοί των οποίων οι χρυσοφόρες «υπηρεσίες», επιχειρήσεις και προσοδοφόρα ακίνητα φοροαπαλάσσονται σκανδαλωδώς, σε ύψος 2 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, αυτοί των οποίων τους μισθούς πληρώνει το Κράτος που τώρα σείει άγρια την σπάθα κατά των εργαζομένων στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, αυτοί που δεν τους άγγιξε έως τώρα κανένα «μέτρο» και, καθ' όπως φαίνεται, ούτε που μελλοντικά θα τους αγγίξει, αυτοί που επί δύο περίπου αιώνες επέβαλλαν στο υπόδουλο Κράτος, με ραβασάκια ή τηλεφωνήματά τους, διορισμούς, τοποθετήσεις στελεχών, ακόμη και χορηγήσεις πτυχίων.

Μιλάνε αυτοί που με την πολιτική τους ισχύ ελέγχουν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και με την οικονομική τους ισχύ την πλειοψηφία των Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης, αυτοί που επιβάλλουν και πετυχαίνουν να σκύβουν μπροστά τους το κεφάλι σε ένδειξη υποταγής, όλοι ανεξαιρέτως οι εκπροσωπούντες το Ελληνικό Κράτος, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό έως την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.

Μιλάνε αυτοί που βουλιμικά κατασπάραξαν τεράστια ποσά κοινοτικών χρημάτων για να αυξήσουν την χλιδή και την τρυφή στις υπερβολικά πολλές μητροπόλεις και στα ακόμα πιο πολυπληθή μοναστήρια τους, αυτοί που καταβρόχθησαν αμύθητα ποσά για δήθεν «φιλανθρωπικό» έργο, αυτόκλητοι εργολάβοι, για να μην πούμε νταβατζήδες, της αυτονόητης φιλαλληλίας την οποία έχουν εδώ και αιώνες ξεφτιλίσει σε ελεημοσύνη. Αυτοί που με την περιβόητη «Αλληλεγγύη» και την «καθαρτήρια» μετάλλαξή της «Αποστολή» κατάπιαν και εξακολουθούν να καταπίνουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ του Έλληνα φορολογούμενου, με την κάλυψη και υποστήριξη μάλιστα των πρόσφατων κυβερνήσεων τις οποίες τώρα τόσο αχάριστα και υποκριτικά εγκαλούν, αλλά και αυτού του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια.

Mιλάνε αυτοί που κατ' εξοχήν ευθύνονται τόσο για την, μέσα από τις οικογένειες, τα σχολεία και τα Μ.Μ.Ε. που ελέγχουν, διαμόρφωση των νεοελλήνων σε λαό που ηλιθιωδώς υποθήκευσε το μέλλον του, όσο και του λασπώδους ηθικού τοπίου που κυριαρχεί παντού, του λασπώδους ηθικού τοπίου του βυζαντινισμού, αλλά και του οθωμανισμού, του οποίου τελευταίου κατήντησαν το Ελληνικό Κράτος τον μοναδικό συνεχιστή, όταν η ίδια η Τουρκία έχει εδώ και έναν περίπου αιώνα τελειώσει με αυτόν οριστικά.

Μιλάνε αυτοί που τώρα, εντελώς απρόσβλητοι από τις βίαιες ανακατατάξεις που δεχόμαστε κατακέφαλα όλοι οι άλλοι «κοινοί θνητοί» και όλες ανεξαιρέτως οι κοινωνικές τάξεις και όλα τα επαγγέλματα, περιμένουν στην άκρη, καθισμένοι επάνω στον αμύθητο πλούτο τους, ακίνητο αλλά και «ρευστό», αποθηκευμένο στην χώρα αλλά και, κυρίως, στο εξωτερικό, για να καταπιούν αύριο ολόκληρη την ημιδιαλυμένη και παραπαίουσα νεο-ελληνική κοινωνία, με την «βαθιά» εξουσία της οικονομικής και, εν τέλει, πολιτικής ευρωστίας τους. Ακόμα και έτσι όμως είναι αδηφάγοι και για, για να μην ξεχάσουν την... τέχνη, εξακολουθούν να κατασπαράσσουν ακόμα και «φθηνουρίες», όπως 1 ταπεινό ευρώ από κάθε ειδική συναλλαγή μιας ζημιογόνας κρατικής τράπεζας ή μπουκιές από το ποσό που συγκεντρώθηκε από τον «8ο Ετήσιο Αγώνα Κατά της Φτώχειας» (14.12.«2010»).

Αυτοί είναι που μιλάνε! Οι ρασοφόρες ακρίδες και το τεράστιο πλήθος των συνενόχων τους, που τώρα υποδύονται τους πατριδαμύντορες - αυτοί που στα «ιερά» τους βιβλία αγνοούν παντελώς την λέξη «πατρίδα»!

Αυτοί είναι που μιλάνε! Οι εκλεκτοί και μοσχαναθρεμένοι των βυζαντινών και οθωμανών κατακτητών, οι συνεργάτες όλων των τυράννων και κατακτητών, οι εφευρέτες του ψυχοτρομοκρατικού «επιχειρήματος» ότι όποτε υποδουλωνόντουσαν οι πιστοί τους ήταν γιατί ο «τριαδικός» Θεός τους το επιθυμούσε!


Αυτά τα καλοζωϊσμένα παράσιτα έρχονται τώρα να δαγκώσουν το υπηρετικό χέρι που επί δεκαετίες τους μπουκώνει και τους σκουπίζει, για να πουλήσουν φιλολαϊκό προφίλ και φιλοπατρία, ουρλιάζοντας υστερικά μέσα από το φυλλάδιό τους ότι η Ελλάδα είναι «χώρα υπό κατοχή».

Για πρώτη φορά, και μοναδική ίσως, θα συμφωνήσουμε μαζί τους στο τελευταίο. Μόνο που η κατοχή δεν επεβλήθη πρόσφατα και ούτε ο στρατός κατοχής είναι μόνον εκείνος, τον οποίο αυτοί κουτοπόνηρα επιχειρούν να δείξουν. Αργά ή γρήγορα θα πάψει η πλατυτάτη ομπρέλα προστασίας που τώρα οι θεοκράτες συντηρούν με τα πλούτη τους και τις πολυειδείς πιέσεις τους και τότε οι Έλληνες θα δουν την κανονική εικόνα. Και όταν την δουν, οι όποιοι κατακτητές, «παλαιοί» και «νέοι», θα περιέλθουν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Σε μια θέση από την οποία δεν θα τους βγάζει κανενα προπαγανδιστικό πυροτέχνημα, πόσω μάλλον τα ευχέλαια και τα σταυροκοπήματα.

Έτσι πάντως, «για την Ιστορία» που λέμε, θυμίζουμε ότι το 1857, την ίδια χρονιά που στην τραγική πατρίδα μας το υπόδουλο στους ορθόδοξους θεοκράτες Κράτος επέβαλλε στους μαθητές την υποχρέωση του τακτικού εκκλησιασμού υπό την επιτήρηση των δασκάλων τους, στο Μεξικό η κυβέρνηση Χουάρες προέβαινε σε εθνικοποίηση της ακίνητης περιουσίας της Εκκλησίας και των μοναστηριών για να την χρησιμοποιήσει ως ενέχυρο για κρατικό δάνειο από το εξωτερικό.

Πέρα από τους ρεκασμούς των θεοκρατών, αυτό θα αποτελούσε για την Ελλάδα του 2011 μια σημαντικότατη βοήθεια για την αποτροπή της εξαθλίωσης των πολιτών της και την εκχώρηση της εθνικής της κυριαρχίας. Μόνο που, για την ώρα τουλάχιστον, δεν υπάρχουν πολιτικοί με το ικανό ανάστημα να το δρομολογήσουν. Οι υπάρχοντες εκχωρούν καθημερινά ολοένα και περισσότερη Ελλάδα στις περιβόητες «αγορές» και παράλληλα σκύβουν υποτακτικά μπροστά στα ρασοφόρα αφεντικά τους.

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

23 December 2010

20.000 απολιθώματα στην Κίνα

Περίπου πριν από 250 εκατομμύρια χρόνια χρονολογείται το τέλος της τελευταίας περιόδου της Παλαιοζωικής γεωλογικής εποχής, γνωστής ως Πέρμια. Τότε μαζικές εκρήξεις ηφαιστείων και άλλες φυσικές καταστροφές οδήγησαν στην πλέον εκτεταμένη εξαφάνιση ειδών που έχει καταγραφεί στην παλαιοντολογία. Τα 20.000 ευρήματα απολιθωμάτων που είχαν θαφτεί όλα αυτά τα χρόνια σε ένα βουνό στην Κίνα και βρέθηκαν σχεδόν άθικτα ανήκουν, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, σε αρχαίο θαλάσσιο οικοσύστημα.


(click)
Ολόκληρος σκελετός από σαυροειδές πλάσμα

Ιχθυόσαυρος ο τρομερός, ένας από τους πρώτους μεγάλους θαλάσσιους «κυνηγούς»


Το δόντι ενός Αρχόσαυρου και το αποτύπωμα ενός πεταλοειδούς καβουριού

 


Απομεινάρια ενός αρχαίου θαλάσσιου αχινού και ένα κωνοφόρο φυτό
 

Απομεινάρια ενός αρχαίου ισόποδα
Ένα σημαντικό εύρημα με οργανισμούς που εξελίχθηκαν σε συγκεκριμένο χώρο, αλλά καταστράφηκαν λόγω γεωλογικών ανακατατάξεων και δεν είχαν τη δυνατότητα να επεκταθούν σε άλλους γεωγραφικούς χώρους. Έτσι, διατηρήθηκαν απολιθώματα ειδών που δεν προέκυψαν αλλού... Ένα δείγμα παρεμποδισμένης εξέλιξης, αν και αυτά τα είδη είχαν ήδη επιβιώσει  μερικές δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, πολύ περισσότερο απ' όσο υπάρχει ο άνθρωπος σήμερα.